Ontmoeting

De kamer waar mevrouw ligt, is klein en kijkt uit over de polder. Mevrouw krijgt wisselligging en ligt met haar gezicht naar de muur. Er is geen ruimte om het bed bij te draaien. Ik stel me voor, leg uit wie ik ben en neem plaats in de stoel naast haar bed. Door de stoel wat te verplaatsen kan ik net een deel van haar gezicht zien. En zij mij.

Na enige tijd samen gezwegen te hebben vraagt ze: ‘Verhaal?’ Ik pak een boek dat dichtbij ligt en laat het haar zien. ‘Zal ik u hier uit voorlezen?’
‘Nee. Verhaal.’

Na enig aarzelen begin ik. Het valt nog niet mee om ter plekke een verhaal te verzinnen. Het wordt een relaas over een vos en een haas. Na enige tijd droogt mijn fantasie op en rond ik af.
‘Mooi. Nog een.’

Pfff. Dan schiet me iets te binnen. ‘Houdt u van poëzie?’ Mevrouw knikt. Mijn hoofd zit vol met gedichten, dus daar begin ik: Andreus, Roland Holst, Rawie, Vasalis. Sommige vindt ze mooi, andere minder.

Al snel blijkt dat ze mijn voorliefde voor melancholie niet deelt, althans niet hier. Niet nu. Ik blader snel door mijn hoofd. Inderdaad veel teksten over verdriet en verlangen.

Ah, Marsman: ‘Denkend aan Holland zie ik brede rivieren traag door oneindig laagland gaan..’ Haar gezicht en haar schouders ontspannen bij de bekende woorden. ‘.. rijen ondenkbaar ijle populieren als hoge pluimen aan de einder staan..’ Een lichte glimlach. ‘.. de lucht hangt er laag en de zon wordt er langzaam in grijze veelkleurige dampen gesmoord..’ We genieten beiden van het levensechte beeld.‘Nog een keer,’ zegt ze na afloop. Ik herhaal het gedicht. Langzaam en zorgvuldig, we hebben de tijd. ‘Mooi. Nog een keer.’

Dan is het tijd om te vertrekken. Ik beloof de volgende keer een bundel met verzamelde gedichten mee te brengen.

De ervaren docente knikt instemmend…
 
Ciska Rippen (@CiskaRippen)