Eerder had ik de moed al opgegeven op het kunnen krijgen van kinderen. Op mijn 24ste kreeg ik een tweede donornier. Met één donornier leek me een zwangerschap al moeilijk, maar met twee nieuwe nieren? Ik had over deze zorg nooit echt gesproken met mijn arts.
“Hoe durven ze!” briest mw. van G. “Ik vraag het toch niet voor niets!? Ze laten me gewoon zitten!”.
Ik zie dat ze oprecht boos en geëmotioneerd is en neem plaats op haar knalrode bank. “Wat is er precies aan de hand?” vraag ik haar.
Als kind was ik klunzig en had ik vaak blessures. Kinderen zijn flexibel, werd er gezegd. Later werd dit de diagnose ‘hypermobiliteit’. De maagverlamming speelde op toen ik veertien was. Artsen dachten aan anorexia. Maar ik had ook pijn. Artsen namen mijn aandoeningen lang niet serieus.
Op een netwerkbijeenkomst staat de spreker aangekondigd als ‘mystery guest’. Ik zie een vlotte veertiger, colbertje, spijkerbroek, eigentijds kapsel, donkere kijkers. Een gewone man, niks bijzonders.
