Aan het infuus

Vandaag ben ik hier op deze afdeling voor mijn infuus. Ik heb me eraan gecommitteerd voor de komende twee jaar.

Een andere sfeer

Ik mag doorlopen naar de behandelkamer, maar het voelt daar anders dan de sfeer in de hal en de liften ernaartoe. Daar hangen prachtige levensgrote foto’s van duin en strand; hier niet.

Het licht is gedempt. Doordat er ergens een deur openstaat, zie ik nog net dat het buiten prachtig weer is. De kamer lijkt te klein voor het aantal stoelen dat er staat. Ik neem plaats. Al snel plakken mijn rug en billen aan de plastic stoel. Terwijl ik wacht, kijk ik even rond. Er staat een kast met dichte deuren, een stoel met een paar fris witte kussens en het rijdende mandje met de bloeddrukmeter. En er hangt een klok.

Vastgekleefd

Juist hier mis ik nu zo’n mooie foto aan de muur. Of een opbeurende quote of tekst. Dat kan ik nu wel gebruiken. Straks zit ik hier de komende drie uur vastgekleefd met infuus. En ik vraag me af of de directie hier wel eens heeft gezeten. Tot de frisse wervelwind binnenkomt! Een kittig staartje, gelakte teennagels in sandalen en een randje eyeliner. Ze geeft een stevige hand en heeft een guitige oogopslag. Ik voel een klik.

Tijd om aan te sluiten. Gezellig babbelend beantwoordt ze mijn vraag hoe ze hier is terechtgekomen. Ik heb een boek mee, whatsapp wat en word in de watten gelegd met vriendelijke kopjes thee, koekjes en yoghurt.

Als een volleerde dominee

Als de verpleegkundige even komt kijken, is er ook tijd voor een gesprek. Ik laat haar zelfs mijn schrijfsels lezen. Het verbaast me om te zien wat dit met haar doet. Mooi.

Ze prikt als een volleerde dominee dwars door me heen en raakt me in mijn ziel als ze zegt: “Je hebt het er moeilijk mee hè, de controle kwijt zijn. De regie. Maar zie het anders: je hebt kracht genoeg, alleen bij dit stukje heb je wat hulp nodig. Wees blij dat het hier is. En het gaat verder hartstikke goed, geen verdere klachten en randverschijnselen.”

Ja, daar ben ik ook dankbaar voor. Maar dat hoofd hè. Lastig hoor, loslaten als je vastzit.

Foto: Chaney Zimmerman 

Lees meer blogs van Marianne >