Naar de navigatie Naar de inhoud

Aansteller

Geplaatst op 6 september 2016 door - 10862 keer bekeken

Foto Aansteller

Vandaag was ik bij de huisarts met een nieuwe, vage klacht; een irritant gevoel in mijn keel waardoor ik een hoestbui krijg als ik diep ademhaal of voorover buig.

Gelukkig in de regen

Op aandringen van mijn familie besloot ik er na maanden maar eens mee naar de dokter te gaan. Mijn huisarts luisterde, deed een kort onderzoek, vroeg door naar mijn verdere gezondheid en verwees mij vervolgens naar een KNO-arts. Binnen tien minuten stond ik weer buiten. Ik stapte op mijn fiets en ging op weg naar huis. Het regende, ik was me extra bewust van dat irritante gevoel in mijn keel en dacht na over wat het zou kunnen zijn. En ik voelde me…gelukkig! Ja, ik heb klachten en moet weer eens naar een ziekenhuis, maar toch zat ik vrolijk op mijn fiets na het bezoek aan mijn dokter.

Dat is in het verleden wel anders geweest. Ik heb vaak rare en ‘onverklaarbare’ klachten gehad. Bijna altijd werd er, soms jaren later, toch een verklaring voor gevonden. Maar bij het begin van de symptomen werd regelmatig gezegd dat het niets was en dat ik er maar niet over na moest denken omdat het dan vanzelf zou verdwijnen. Na dat soort consulten baalde ik altijd. Ik voelde me totaal niet gehoord en had het gevoel dat ik moest vechten om serieus genomen te worden. Nu was het zo’n andere ervaring; ik had niets hoeven bewijzen en niemand hoeven overtuigen. De huisarts geloofde me en nam mijn klacht serieus. Daardoor zat ik nu blij op de fiets.

Niet geloofd worden

Het hebben van pijn en klachten is natuurlijk vervelend, maar niet geloofd worden is misschien nog wel erger. Het geeft je het gevoel er niet bij te horen. Een aansteller te zijn. Niet te zijn zoals ‘zij’; de hardwerkende, sterke mensen die ‘meedoen’ in de maatschappij. Dit gevoel kan je bij sommige artsen krijgen, maar ook op je werk of opleiding, bij kennissen en zeker ook bij uitkeringsinstanties.

Ik vond het ongeloof jarenlang zo pijnlijk dat ik het koste wat het kost probeerde te vermijden. Dit deed ik door mijn klachten zoveel mogelijk te verbergen. Ik ging chronisch over mijn grenzen, deed alles om maar niet als ‘aansteller’ of ‘zeur’ gezien te worden. Natuurlijk verergerden de pijn en vermoeidheid hierdoor alleen maar, waardoor ik uiteindelijk helemaal niets meer kon.

Ondertussen weet ik dat veel chronisch zieken, en zeker mensen met onverklaarde klachten, dit regelmatig doen. Ze trekken zich terug om geen ‘last’ te zijn voor anderen of gaan compleet over hun grenzen om maar niet ‘anders’ of ‘moeilijk’ te zijn. Met als resultaat méér klachten. Dit is voor niemand goed en is natuurlijk ook niet wat artsen, werkgevers en uitkeringsinstanties willen bereiken.

Een maand undercover

Daarom lijkt het mij nuttig als iedereen die werkt met zieken een maand undercover gaat met onverklaarde klachten. Om zo in ieder geval een klein beetje te ervaren hoe het is om niet geloofd te worden. Om gezien te worden als aansteller, als ‘zwakke’, iemand die anders is dan zij zelf. Hoe het voelt om afhankelijk te zijn van hulp, hoe de toon in brieven van instanties overkomt als die aan hen geadresseerd is, hoe het is als artsen je met een vriendelijke neerbuigendheid hun behandelkamer uitwerken.

Ik denk dat dit de gezondheidszorg zeker goed zal doen. We zullen elkaar meer als gelijken zien waardoor mensen zich beter geholpen voelen en de zorg ongetwijfeld effectiever wordt.

En verder moeten wij natuurlijk lekker naar de dokter blijven gaan met al onze vagen klachten. Misschien neemt die je dit keer namelijk wel serieus, en voor je het weet zit je zomaar gelukkig op de fiets.

Inge Dekker (@inge_dekker)

Hulp bij kiezen

Filter en sorteer alle zorgaanbieders

Maak een keuze voor een zorgaanbieder door de hele lijst te filteren en sorteren.

Bekijk alle zorgaanbieders


Er zijn 5 reacties geplaatst

Inge | 10 december 2021

Sinds 2016 weet ik dat ik adhd en Autisme heb Sinds dien merk ik bij sommige artsen in ziekenhuis verandering van benadering eerst in systeem kijken dan de cliënt spreken vooral nu met corona ik wacht half jaar om te kunnen komen en eigenlijk zeg hij met een omweg dat het tussen m'n oren zit en blijf ik pijn, misselijk en afvallen o dat was niet erg zei hij want het kwam ook door overgewicht de klachten

Inge | 1 maart 2018

Hoi Peter,

Zie nu je reactie pas. Wow wat een verhaal. En gelukkig is ruzie met je vriendin blijkbaar zo erg dat je alles doet om dat te voorkomen ;-).

Heel veel gezondheid en geluk wens ik je, en dank je voor je inspiratie. Dit bewijst maar weer: doorzetten kan zelfs je leven redden.

Hartelijke groet, Inge

peter | 4 november 2017

12 jaar geleden had ik een rode plek op mijn wang, na 6x bij mijn huisarts geweest te zijn, dwong mijn vriendin aan dat ik om een verwijsbrief vroeg ik heb dat maar gedaan, ruzie met een vrouw is nog erger dan van je motor gereden te worden. De huisarts probeerde me nog op andere gedachten te brengen, ik moest niet zoveel over mijn wang wrijven, dat was de oorzaak. Maar onder een luide zucht van protest schreef hij de brief toch uit. Binnen 2 weken had ik een afspraak en werd er een stukje weefsel weggenomen 2 dagen later kreeg ik telefoon voor een afspraak de volgende dag en daar kreeg ik te horen dat ik huidkanker had. Na 2 operaties hadden ze het gezwel voor 90% onder controle. Het was een flinke lap vlees, vroeger spraken men het heel zachtjes uit hij heeft k en het was een zekere dood.

Inge | 21 september 2016

Ja, lastig hè M? Je wilt wel doorzoeken maar hebt geen zin je een aansteller te voelen. En vaak willen we natuurlijk ook graag geloven dat het niets is... Succes!

M | 10 september 2016

Je hebt gelijk, ik voel me vaak ook een aansteller. Nu zijn er onderz. Geweest ivm hartklachten. Mijn hart maakt meerdere overslagen, in verg. met normaal, zijn het weinig overslagen. Maar wel dat ik er echt last van heb. Fietstest, 48uurs kastje, ct scan met vloeistof, en echo. Enigste wat eruit kwam. Was die overslagen op meerdere plekken, normaal maar op 1 plek. Raadsel dus, nu medicatie, lichte dosering om te kijken of het helpt...zoniet verder kijken.. Nu twijfel ik voor second opinion.. Maar blijf me een aansteller voelen, het valt allemaal wel mee..het kan allemaal veel erger... Maarja je hebt maar 1 hart...daarnaast ook genoeg andere dingen..meestal laat ik het erbij inderdaad om de reden die je beschrijft.. Het zijn vage klachten die je niet kan zien zoals een gebroken arm. De 1 neemt het serieus .. De ander niet... Wat moet je daarmee? Laten we inderdaad de handen in een slaan.


Laat een reactie achter

Uw naam wordt vermeld op de website bij uw reactie. Uw e-mailadres wordt niet op de website getoond en is enkel bekend bij de redactie. ZorgkaartNederland respecteert uw privacy.
Met het inzenden van een reactie geeft u aan akkoord te gaan met de gedragcodes.