Als we maar lang genoeg wachten

‘Jouw tijd komt nog wel?’ In ons zorghotel tikte Niek verontwaardigd zijn gebronsde voorhoofd aan. Laat hij nou juist tegen zijn vrouw hebben gezegd dat haar tijd nú was en ‘om de donder’ niet later! Niek bleek er niet één van halve maatregelen. ‘Ik heb mijn vrouw, die zich alleen maar loopt weg te cijferen, naar Benidorm gestuurd. Daar gingen we altijd twee keer per jaar naar toe totdat ik ging sukkelen: hartfalen, hersenbloeding. Ik wil haar pas over twee maanden terugzien. Moet ze kunnen redden. Zolang zij mantelzorgvakantie heeft, blijf ik hier in het zorghotel. Mijn huis staat hier maar een paar honderd meter vandaan.’

Niek was marinier geweest. Werd er een kind geboren, zag hij het anderhalf jaar later pas terug. Kwamen wij uit Utrecht? Ook toevallig, daar had hij in zijn jeugd gewoond. In de Schepenbuurt, in de Schoenerstraat. Of ik die kende, de Schoenerstraat? En met een hoofdknik: ‘Daar kunt u nog wel even in vooruit, in dat boek, hoeveel pagina’s zijn dat wel niet.’ ‘Weet je Niek, wat voor jullie Benidorm is, is Paramaribo voor mij. Daar gaat die pil ook over, een romantrilogie van Astrid Roemer. Maar zelfs een week Suriname zonder Ellen durf ik niet aan. Ze is hulpbehoevend, aanzienlijk meer dan jij zo te zien.’

Maar Ellen woonde toch officieel in een verpleeghuis, nota bene bovengemiddeld goed, hij had me dat toch zelf horen zeggen, waarom dan niet de ‘Statenbijbel’ van Astrid Roemer achterna voor een paar dagen? Ja waarom? Het begon te meanderen. Omdat ik een freak ben die alles onder controle wil houden? Omdat ik zelfs in het verpleeghuis maar met moeite de zorg voor Ellen uit handen kan geven?  Omdat ik vind dat het in het verpleeghuis op sommige punten beter kan, en moet? Omdat ik een fatalist ben geworden en vrees voor het ergste als ik me zover van huis begeef? Maar ik weet dat ik vooral geestelijk steeds meer uitgeput raak. Twee collega’s, bijna gelijktijdig met mij met pensioen. De één voor vier maanden naar Italië, de ander een rondreis door Zuid-Korea. Jaloersmakend. Maar zolang verpleeghuizen niet de rust geven waarnaar ik al zo verlang… Ik loop als mantelzorger de marathon op kiezelstenen. Pijnlijke voetzolen.

‘Weet je Niek, met haar parkinson is dagelijks een half uurtje fysiotherapie als manna voor Ellen. Vier dagen per week breng ik haar naar de sportschool. Namen we in het verpleeghuis het zorgplan door en vroeg ik de arts of Ellen niet één maar twee keer per week fysiotherapie in het verpleeghuis kon krijgen. Zou mij ook een beetje ontlasten. Twee keer was goed, maar dan kwam het half uurtje schilderen te vervallen. Modern verpleeghuisboekhouden noemen ze dat. Maar die kunstzinnige therapie was heilig. Ik kreeg een brainwave. Als de sportschool nou eens één keer per week naar het verpleeghuis kwam? De berg en Mozes zogezegd. Of de sportschool op de fiets wilde springen was natuurlijk de vraag. Zo ook de bereidheid van de fysiotherapeuten van het verpleeghuis om externen in hun domein te dulden. En wat ik je nu zeg, Niek, is symptomatisch: De externen waren dezelfde dag al akkoord, van het verpleeghuis na zes weken nog steeds geen antwoord.’

We vielen stil als korjalen op het water. Aanstonds zou het Wereld Parkinson Dag zijn om stil te staan bij hoe deze ziekte als houtworm een leven invreet en beschadigt. Zes weken wachten op een antwoord over de fysiotherapie, het zijn nalatigheden die afbreuk doen aan al het goede werk dat in de verpleegzorg wordt verzet. Zeker kwetsbare mensen moeten niet aan het lijntje worden gehouden. Het heeft ook met fatsoen van doen. Jouw tijd komt nog wel? Als we maar lang genoeg wachten.

De oude zeebonk knikte. Veel anders kon hij ook niet.

Johan Carbo