Brief aan mijn moeder

Een jaar geleden was dat onvoorstelbaar: je brak je heup, kreeg longontsteking en at bijna een maand niet. Het stervensprotocol was al in werking. Maar je krabbelde weer op, met pannenkoeken als medicijn. Om in jouw woorden te spreken: het is ‘buuten- en buutengewoon’.

Een jaar geleden – twee dagen voor je verjaardag – viel je. ’s Nachts. Je brak je heup. Om onze minister-president te citeren: daar heb je geen herinnering aan. Niet erg, van sommige dingen is het helemaal niet erg dat je ze vergeet.

Poosje blieven

Je werd opgenomen in ziekenhuis St. Jansdal in Harderwijk. Daar onderzochten ze of je nog sterk genoeg was om je heup te opereren. En dat was je! Na de operatie was je ziek, zwak en misselijk. Dat werd er niet beter op toen je je – half liggend, half wakker – verslikte in een slok karnemelk. Dat kwam in je longen, je kreeg koorts, longontsteking. De dokter gaf medicijnen.

Zou je het ziekenhuis nog wel uitkomen? Zus Mieneke zat een van die avonden naast je bed. Ze las je favoriete psalm voor en vroeg of je bang was te sterven. ‘Nee,’ zei je toen, ‘bang ben ik niet, maar een beetje spannend vind ik het wel.’ ‘Maar weet je’, vervolgde je levenslustig, ‘je hoopt toch altijd maar dat je nog een poosje mag blieven.’

Het leven gleed weg

En je bleef nog een poosje. Je kwam weer op het zorgerf in Putten, maar wel met een geopereerde heup. Je lag veel op bed, werd zwakker en zwakker. Rond Sinterklaas kreeg ik een telefoontje van verzorger Marinus. Hij raadde ons aan die avond nog bij je langs te komen, hij had de indruk dat ‘het leven uit je weggleed’. Je sliep veel, je adem stokte, je at nauwelijks meer. Je dronk alleen zo nu en dan een kopje aangedikte thee. ‘Hoelang kan het nog duren?’ vroeg ik. ‘Een paar uur, een dag, een week?’ ‘Nou, in ieder geval geen week’, schatte Marinus in.

In samenspraak met de arts besloten we verdere behandelingen stop te zetten. We namen afscheid van je. Sinterklaas vierden we sober, de bruiloft van onze jongste dochter een paar weken later zou je waarschijnlijk niet halen. Maar je verraste ons: je haalde de bruiloft, de kerst, zelfs 2020. En wonder boven wonder: de koorts zakte, en dat terwijl de behandeling gestopt was.

Pannenkoeken als medicijn

Eigenlijk was je niet ziek meer, wel ontstellend zwak. Na tien minuten op de stoel was de koek op. Zou je weer energie kunnen krijgen? We overlegden met arts en verzorging en bedachten een plannetje. Marinus reed je op een zaterdag in die tien minuten naar de huiskamer. Tijdens het eten. En wat stond er op het menu? Pannenkoeken! Je lievelingskostje. Je at ineens een halve pannenkoek op. We waren bang dat je maag dat niet aankon, dat je ‘de winst’ weer zou uitspugen. We vroegen of je genoeg had gehad, je zei: ‘Amper an’.

Pannenkoeken werden je medicijn. Je at ze elke dag. Kreeg weer een bolle toet. Begon weer te babbelen met al die gezellige mensen in de huiskamer.

Vier generaties

En nu? Je bent sterker en scherper dan een jaar geleden. Je lepelt zonder hapering het hele leesplankje op: aap noot mies, wim, zus, jet, tot en met hok, duif, schapen. Je hebt zelfs nieuwe informatie in je geheugen opgeslagen: Kaj, de naam van je achterkleinzoon. En we hebben samen met je kleinkind en achterkleinkind de ‘vier-generatie-foto’ gemaakt. Onbetaalbaar.

Moedertje, iezige lieve schat dat je d’r bin, ik bewonder je levenslust, je levenskracht en je vermogen om te genieten van het moment. Ik prijs me gelukkig met zo’n voorbeeld. En wat zijn we blij en dankbaar dat we je verjaardag weer mogen vieren. Het is buuten- en buutengewoon.

Ben Tekstschrijver
www.bentekstschrijver.nl