Cliëntenraad onzichtbaar? Of heb ik dat?

Ik was benieuwd naar de antwoorden en had me daarom opgegeven voor een bijeenkomst over het pas verschenen Kwaliteitskader Verpleeghuiszorg. Dit kwaliteitskader is onderdeel van het programma Waardigheid en Trots, bedoeld om de kwaliteit van de verpleeghuiszorg te verbeteren

De bijeenkomst vond plaats in het verpleeghuis waar mijn schoonmoeder al twee jaar ligt. Een mooie gelegenheid om een bezoek te combineren met de bijeenkomst.

Bij binnenkomst trof ik de voorzitter van de Raad van Bestuur van TriviumMeulenbeltzorg. Een aangename verrassing omdat ik tot dusver nergens had kunnen vinden wie hij of zij nu was. Ook de voorzitter van de Cliëntenraad was aanwezig. En ook de Cliëntenraad was in de afgelopen twee jaar onzichtbaar gebleven voor mij. En dat is jammer, omdat we als naasten zeker wel verbeterpunten hadden willen inbrengen.

Samen leren en verbeteren

Over de communicatie vooral. Met ons, met elkaar, met mensen buiten de afdeling. Als we er in de afgelopen jaar al in slaagden iemand te vinden om vragen te stellen, kregen we bijna altijd nul op rekest. De Eerst Verantwoordelijk Verzorgende: half jaar op cursus, zonder dat actief te communiceren. Overal achteraan hollen: je wordt er soms zo moe van….

Inmiddels is er – onder invloed van het kwaliteitskader? - wel wat veranderd op haar afdeling. Er zijn nu drie in plaats van twee huiskamers, en vaste medewerkers per cliënt. Het doet mijn schoonmoeder, en ook ons dus, goed. Niet in de laatste plaats omdat je eindelijk gezichten leert kennen, weet waar je mensen kunt vinden. En eens een keer met een zorgmedewerker kunt spreken, simpel omdat ze er zijn. Dat moet voor hen toch ook fijn zijn, om te weten en te horen hoe hun cliënt leefde, uit welke familie ze komt.

Zichtbaar en transparant

Leren staat centraal in het kwaliteitskader. Leren van elkaar, van naasten, van andere zorginstellingen. Ook de cliëntenraad – juist de cliëntenraad – kan daaraan bijdragen. Als het goed is, kennen ze de ervaringen en geluiden vanuit het perspectief van cliënten en hun naasten. En brengen ze dat in tijdens vergaderingen. Want als naasten hun verhaal niet intern kwijtkunnen, doen ze dat wel in de buitenwereld. En stappen ze naar de pers, zoals de vader van staatssecretaris van van Rijn. Of Hugo Borst.

Tot dusver hebben deze acties veel opgeleverd: eindelijk aandacht voor de soms schrijnende toestanden in verpleeghuizen.

Cliëntenraad, pak je rol. Het kwaliteitskader geeft alle ruimte om mee te denken. Om de inbreng vanuit cliëntperspectief te laten horen. We werken er graag aan mee, om onze positieve en negatieve bevindingen te laten horen. En het gesprek aan te gaan. Maar wie zijn jullie, waar zitten jullie, waar hebben jullie het over? Geen flauw idee. Ben ik de enige misschien of zijn er meer verpleeghuizen waar onzichtbaarheid van de cliëntenraad troef is? Ik hoor het graag.