Dagje Boshuis

Slow living

Dan plof ik in de stoel om te genieten van de tuin midden in het bos, het zomerboeket en niets. Slow cooking deed ik wel eens. Slow living is nieuw voor mij. Ik weet nog niet of ik eraan kan wennen. Altijd aandacht voor anderen en nu zeggen ze dat ik aandacht aan mezelf moet geven. Dat roept wat verwarring op. Ik heb toch al een leuk leven. Ik wil graag aan het werk en voor mijn klanten zorgen. Maar hoe attent: de klanten zorgen nu voor mij. En bellen om te vragen hoe het met me gaat.

We gaan ervoor

Ik vertel ze niet dat ik vandaag gemengde gevoelens heb. Vanmorgen ontving ik de rouwkaart van mijn kamergenote uit het ziekenhuis. Ze had ALS en wist niet hoe lang ze nog had. Ze had nog maar twee maanden, bleek. Het maakt me aan de ene kant verdrietig en aan de andere kant fijn, dat verder lijden haar bespaard is gebleven. Maar ze was zo positief. Ons kamermotto “we gaan ervoor”  heeft ze niet lang kunnen volhouden. Na het weekend is de uitvaart. Ik breng haar graag een laatste groet. Dan liever toch maar slow living. Ik ben er stil van.