Naar de navigatie Naar de inhoud

De eenzaamheid van revalideren

Geplaatst op 26 februari 2015 door - 3117 keer bekeken

Foto De eenzaamheid van revalideren

Met mijn koffers loop ik door de gang van het stille revalidatiecentrum. De kofferwieltjes krassen over de lichte tegelvloer. Terwijl ik naar de foto’s aan de muren, kijk denk ik: ‘Dit wordt dus twaalf weken lang mijn thuis. Een thuis zonder familie en vrienden. Een thuis waar ik alleen ben.’

Toen ik afscheid nam van mijn ouders, wist ik dat het zwaar zou worden en dat dit soort gevoelens de kop op zouden steken. Ik heb namelijk snel heimwee. Ik verlang bij wijze van spreken al naar huis als ik een avondje in de bioscoop ben.

Hard voor mezelf

De eerste twee weken dat ik in het revalidatiecentrum zat, gebeurt waar ik bang voor was. De heimwee slaat keihard toe. Harder dan ik had verwacht. Huilen, buikpijn, slecht slapen; ik was er soms letterlijk ziek van. Maar keer op keer was ik hard voor mezelf: ‘Ik heb dit nodig. Alleen door te revalideren krijg ik grip op mijn fibromyalgie en ben ik eindelijk van de pijn en vermoeidheid af.’

En natuurlijk was ik helemaal niet zo alleen als ik soms zelf dacht. Ik had een vaste mentor en er waren ook zeven andere jongeren waarop ik terug kon vallen. Hun opbeurende woorden zorgden ervoor dat ik weer opkrabbelde en het revalideren uiteindelijk soms zelfs leuk begon te vinden.

Grenzen bewaken

Misschien kwam dat ook wel doordat ik merkte dat het revalideren effect had. Het zwemmen, de ergotherapie, creatieve therapie, de fysiotherapie. Door alle oefeningen merkte ik dat ik met sprongen vooruitging. Ik kon beter mijn grenzen aangeven en ik bouwde conditie op. Al stortte die soms ook weer als een kaartenhuis in elkaar. Sommige dagen was ik zo gesloopt en kostte alles me energie. Dat waren dan ook meteen de dagen waarop ik weer de eenzaamheid van het revalideren ervoer.

Na een paar weken revalideren was het tijd om het geleerde in praktijk te brengen. Ik mocht een paar dagen naar huis (yes!) en school. En dat was wennen. Want in het veilige revalidatiecentrum is alles afgebakend en zijn de prikkels van buitenaf minimaal. Je leven staat daar in het teken van één ding. Daar focus je je op, terwijl de wereld natuurlijk gewoon doordraait. Maar daar krijg je vrij weinig van mee. Als je weer uit de veilige haven van het revalidatiecentrum stapt, dan heb je niet één focus meer en lijkt alles wat om je heen gebeurt belangrijk. Hoofdzaken zijn niet meer van bijzaken te scheiden. En dat maakt het ook zo moeilijk om je grenzen aan te geven. Eerst lukte dat ook niet, maar steeds vaker durfde ik nee te zeggen en op te komen voor mijn eigen belangen. Een overwinning op mezelf.

Naar huis

Na drie maanden loop ik opnieuw met mijn rolkoffer door de gangen van het stille revalidatiecentrum. Dit keer om definitief naar huis te gaan. Ik ben blij, maar tegelijkertijd verdrietig. Blij, omdat ik het volgehouden en de eenzaamheid vaarwel zeg. Verdrietig, omdat ik mijn lieve groepsgenoten aan wie ik veel steun heb gehad moet achterlaten. Ik draai een rondje met koffer en besef me: ‘Dit waren drie verschrikkelijk zware, maar heel waardevolle maanden.’

Hulp bij kiezen

Filter en sorteer alle zorgaanbieders

Maak een keuze voor een zorgaanbieder door de hele lijst te filteren en sorteren.

Bekijk alle zorgaanbieders


Er zijn 4 reacties geplaatst

pim | 7 december 2018

Dankjewel voor dit artikel over de eenzaamheid van revalideren. Het is inderdaad een pad dat je in wezen alleen bewandelt zeker in een revalidatiecentrum. Tegelijkertijd is de steun van anderen onmisbaar.

Vanessa | 21 juni 2018

Wat een ontroerend verhaal. Wat een kracht, zowel mentaal als lichamelijk is er nodig om te revalideren. Het is niet voor iedereen weggelegd. Ik kon gelukkig thuis revalideren met de nodige aanpassingen in huis, zoals een traplift. Tweedehands wel te verstaan, want het wordt niet vergoed door de zorgverzekering. Ben ook benieuwd naar andere ervaringen bij thuis revalideren, want wellicht staat dit ons nog wel eens te gebeuren.

Martin v B | 16 juni 2015

Erin, ik heb jouw verhaal met veel herkenning gelezen. In 2011 na amputatie heb ik ook 12 weken in Utrecht gerevalideerd. Het is de band met je mederevalidanten die je door die moeilijke tijd heen helpen. Zeker als je het zonder familie moet doen.
Geweldig dat je je er zo goed door hebt gevochten, is ook juiste mentaliteit en instelling. Top!

Danielle | 24 maart 2015

Topper!


Laat een reactie achter

Uw naam wordt vermeld op de website bij uw reactie. Uw e-mailadres wordt niet op de website getoond en is enkel bekend bij de redactie. ZorgkaartNederland respecteert uw privacy.
Met het inzenden van een reactie geeft u aan akkoord te gaan met de gedragcodes.