De overvolle vrijdagmiddagwachtkamer

Acute zorg

Deze keer was de koorts op een donderdagavond plotseling komen opzetten en vrijdag liep de temperatuur alleen maar verder op. Net op een dag dat opa en oma – uit het zuiden van het land – speciaal naar ons waren afgereisd om een dagje op hun eerste kleinzoon te passen. Ik had zelf niet het idee dat mijn zoon pijn had, maar omdat het vlak voor het weekend was belde ik toch maar even met de poli acute zorg voor kinderen. We moesten toch maar even komen.

Lichamelijk onderzoek

Eerst moesten we afwachten totdat hij in een zakje had geplast, wat natuurlijk een eeuwigheid duurde. Toen zijn plasje eenmaal richting het laboratorium was voor onderzoek, deed de acute-zorgverpleegkundige lichamelijk onderzoek. Dat zag er verder allemaal prima uit. De kinderarts concludeerde even later wat ik zelf thuis ook al had bedacht: ‘Hij is ziek, maar niet doodziek. Ik heb niet het idee dat hij naast de koorts ergens last van heeft.

Wachtkamer

Terwijl we weer in de wachtkamer zaten totdat de uitslag van het urineonderzoek bekend was, vroeg ik me af wat het nut was van deze tijdrovende onderzoeken in het ziekenhuis. De huisarts kon dat plasje toch ook controleren? Stuk goedkoper en sneller. En tot nu toe was er telkens niks aan de hand. Zaten we met een lamlendig kind met hoge koorts in een ziekenhuis waar het net zo lief thuis op de bank of in z'n eigen bed had kunnen liggen. Wat had die ontdekking op die liggingsecho, nu bijna een jaar geleden ons eigenlijk gebracht? Behalve heel veel ziekenhuisbezoeken, onrust en angst? Ik kon m'n vinger er niet helemaal opleggen.

Uitslag

Niet lang daarna stond de kinderarts met een glimlach in de deurpost: ‘De uitslag is goed, jullie kunnen naar huis.' En alsof ze mijn gedachten kon lezen voegde ze daar nog aan toe: 'Maar het is goed dat je toch weer bent gekomen.’

@Anouk_Schrijft