De patiënt centraal

Nederlandse gastvrijheid

Waar zijn we kwijtgeraakt hoe leuk het is om van mens tot mens contact te maken? Wat overigens alles en helemaal niets met de gezondheidzorg te maken heeft. Wij zijn als Nederlanders gewoon weer even vergeten hoe fijn het is om voor een ander te zorgen. Amerikanen vinden wij maar nep, bij het woord nederigheid zoals de Aziaten krijgen wij ook de kriebels. Tenzij wij er op vakantie zijn natuurlijk. Maar wat is dan Nederlandse gastvrijheid?

Wij verhuisden afgelopen maand naar Blaricum om in onze nieuwe woning te trekken. Het moeilijkste aan het hele verhuizen is nog dat ik afscheid moet nemen van mijn huisarts. Sterker nog, van alle assistentes. Ik kon gewoon aankomen rollen en zeggen: “Willen jullie even mijn urine sticken, sedimentje opsturen en een labje maken, doen wij ook gelijk de controles en een kuurtje Ciprox?”. Meestal kreeg ik dan wel een heel verbaasde blik. Zoveel eigen regie is ook weer eng voor zorgmedewerkers. Maar na vijf jaar waren wij goed aan elkaar gewend. Meestal kwam er geen huisarts meer aan te pas. Vriendelijke en snelle zorg. Wat zat ik lekker centraal als patiënt! Sterker nog, ze wisten wanneer ik jarig was en belden mij dan ook. Ze vroegen regelmatig hoe het met mijn pasgeboren tweeling ging en hoe de nieuwbouw ervoor stond. Zo kan het ook toch?

Hulp op straat

Afgelopen week, het is donker op straat. Tijdens het uitlaten van Joep mijn hulphond, donder ik uit mijn rolstoel. Joep begint als echte hulphond mijn gezicht te likken, hij vindt het wel gezellig daar samen op straat. Daar heb ik ook niets aan. Na enig geroep komen er twee voorbijgangers langs en die tillen mij er weer in. Nou kan ik mij van het optillen (het product) niet zoveel meer herinneren, maar wel dat de mannen een half uurtje met mij hebben gepraat. Gewoon om mij even tot rust te brengen na de schrik (gedrag). Ik krijg een arm om mijn schouder waarop de andere man, zachtjes over mijn benen wrijft, hetgeen ik niet meer kan voelen, maar goed u snapt het idee. Achteraf bedenk ik mij dat het wel een raar beeld moet zijn, drie knuffelende mannen in het donker in een park.

De toekomst van de gezondheidzorg zit in de personificatie van ons aanbod. Die zit echter niet in onze processen en protocollen maar in ons gedrag. Waarom? Omdat dat niet alleen de dag van een patiënt, collega of bezoeker, maar voornamelijk ook onze eigen dag leuker maakt. De doktersassistentes begrepen dit, de mannen op straat ook. Daar zit geloof ik de winst.

Mijn geloof in de mensheid is gered deze week. We kunnen het wel.

Niek van den Adel