Denken aan de toekomst

Verdwenen potjes

"Ik heb al reuma," dacht ik. Zou ik het gewoon eerlijk zeggen? Maar dat zou te veel afleiden van het échte onderwerp van het interview. Daarnaast stel ik mezelf in de rol van journalist liever niet al te kwetsbaar op.

Een arbeidsongeschiktheidsverzekering is voor mij onmogelijk. Ik heb al een stempel, ben officieel 'chronisch ziek', een benaming waar ik eigenlijk niet zoveel aan heb. Potjes als de 'tegemoetkoming voor chronisch zieken' zijn verdwenen. De gemeente waar ik woon heeft helaas geen geld voor me over - jeetje, zo zwak ben ik ook weer niet - en verzekeringen vergoeden steeds minder.

Rust in mijn lijf

Ik sta er dus alleen voor. Ik werk hard. Als mijn tempo een dag wat lager ligt, heb ik de volgende dag weer meer uren nodig. Een ritme is er nauwelijks. De ene dag werk ik vier uur, de andere dag tien. Maar ik ben blij dat ik het kan. Want dat is weleens anders geweest. Al realiseer ik me ook: als het te veel wordt en ik instort, kan ik alleen op een uitkering terugvallen. En moet ik een punt achter mijn bedrijf zetten. Dat beeld hijgt soms in mijn nek.

Inmiddels weet ik dat het averechts werkt als ik me druk om dingen maak. Of angstig ben. Een haptonoom leert me momenteel hoe ik meer rust in mijn lijf kan ervaren. Als een gezond iemand in de stress raakt, gaan spieren al vrij strak staan; bij mij spant álles zich samen. Je kunt het vergelijken met zo'n grijpmachine op de kermis, waarbij een metalen 'hand' zich zo strak mogelijk om een knuffel samentrekt. Ik was als kind trouwens heel goed in dat spel.

Mega-enge beslissing

Laatst zette ik een punt achter mijn redactiewerk bij een krant, zodat ik thuis lekker in mijn eigen tempo kan werken. En omdat ik het steeds drukker krijg als reisjournalist. Het was een mega-enge beslissing, die zich in mijn lijf uitte met een felle pijn en vermoeidheid. Jeetje, nu had ik ineens nóg minder vastigheid. Die verzekering zou er waarschijnlijk nooit meer gaan komen. Maar ach, bedacht ik me als snel, als je chronisch ziek bent, leer je van dag tot dag leven. Dat is tenminste één voordeel dat ik uit alle ellende heb kunnen halen. "Je bent goed bezig," zei mijn haptonoom vorige week. Hoe het later gaat, zien we dan wel weer.

Jessica de Korte (@jdk222)