Naar de navigatie Naar de inhoud

Doe ik het als patiënt fout?

Geplaatst op 2 februari 2016 door - 7985 keer bekeken

Als arts en als patiënt doe je allebei afzonderlijk, maar ook samen je best om een klacht of aandoening te bestrijden. Soms lijkt het echter alsof er een soort competitie ontstaat tussen de arts en de patiënt. Dat is niet effectief en schadelijk voor de behandeling en de relatie.

“U moet wel …”

Tijdens handtherapie vanwege een (vermeende) verstuiking van mijn handwortel moest ik oefeningen doen van de therapeut. Die deed ik precies zoals ze had uitgelegd en ook regelmatig. Ik ben een gedisciplineerd mens. Er was echter geen enkele verbetering. De pijn was zo heftig dat ik de oefeningen soms niet uit kon voeren. Na enkele sessies waarin ze steeds hetzelfde uitlegde werd zij ongeduldig én ik ook. Het hielp niets. Eén van mijn gewrichten werd steeds stijver. “U moet wel de oefeningen doen hoor!” Later bleek dat de diagnose fout was.

Toen ik geopereerd was aan een handwortelbeentje, verliep het herstel niet zoals verwacht. Ik deed uiteraard oefeningen om de pols mobiel te houden. Het hielp niet. “U moet wel oefenen!” zei de arts. Alsof ik dat niet al deed.

“U bent depressief”

Enkele maanden na de eerste kreeg ik ook een operatie aan mijn tweede eierstok. In tegenstelling tot de eerste operatie nam de gynaecoloog nu slechts een deel weg. Ik kreeg echter meteen weer pijn toen ik ging lopen en was daardoor nogal van slag. De gynaecoloog zei: “U bent depressief….” Hij kon zich blijkbaar niet voorstellen dat hij iets niet goed gedaan zou hebben, het lag aan mij. Enkele jaren later werd de gehele eierstok geopereerd en toen was ik van de pijn af.  

Niet fijn als behandeling niet aanslaat

Natuurlijk is het moeilijk voor een arts om vast te stellen dat een behandeling waarvan hij of zij denkt dat die werkt, niet aanslaat. Het prettigst is natuurlijk een tevreden patiënt die helemaal hersteld is door de behandeling die jij als arts hebt ingezet. Maar als dat niet zo is, hoeft een arts toch niet meteen te concluderen dat de patiënt iets fout heeft gedaan! Dat is een merkwaardige reactie. Het lijkt wel alsof een arts bang is voor de verwijten van de patiënt. En dat hij of zij daarom de oorzaak bij de patiënt legt. Om zich in te dekken. De patiënt wil echter gewoon goede hulp.

Als een behandeling die gebruikelijk is en meestal goed werkt, niet aanslaat, kan er iets anders aan de hand zijn. Misschien klopt de oorspronkelijke diagnose niet of niet helemaal. Het kan zijn dat de behandeling bij deze patiënt niet aanslaat. Of dat er een complicatie is opgetreden.

Hoe voelt de patiënt zich hierbij?

Als patiënt raak ik geheel van slag door zo’n reactie van een zorgverlener. “Ik ben geen goede patiënt” denk ik dan. Wat een onzin! Ik ben juist heel actief betrokken bij het proces, stel vragen en doe mijn best om datgene te doen wat genezing en herstel bevordert.

Kwetsbaar opstellen

Wanneer de arts aan de patiënt laat weten dat deze het niet goed doet, ontstaat er meteen schade aan de relatie. Als een aanpak niet of niet voldoende werkt, is het essentieel dat je als arts aan de relatie werkt. Begin met de opmerking dat je het naar vindt voor de patiënt.

Laat zien dat je actief nadenkt over wat er aan de hand kan zijn en ga zo nodig het hele proces opnieuw na. Stel je kwetsbaar op, en geef aan dat je mogelijk iets over het hoofd hebt gezien. Laat ook merken dat je dit samen met de patiënt doet. Patiënten waarderen dat veel meer dan een houding waarin je alles terugschuift.

Noks Nauta



Er is 1 reactie geplaatst

Johnny | 3 februari 2019

Artsen en psychiaters zitten ook wel eens mis met hun diagnose
Om iemand dan depressief te noemen. Gaat voor mij, wat te kort door de bocht


Laat een reactie achter

Uw naam wordt vermeld op de website bij uw reactie. Uw e-mailadres wordt niet op de website getoond en is enkel bekend bij de redactie. ZorgkaartNederland respecteert uw privacy.
Met het inzenden van een reactie geeft u aan akkoord te gaan met de gedragcodes.