Verpleeghuizen die de mensenrechten schenden

Weer illustratief voor horen, zien en zwijgen. En het regenteske: wij weten wel wat goed is voor stumpers. Wie kan met een slecht rapportcijfer geen kant op? De verpleeghuisleiding toch hopelijk. Die zal in de volle openbaarheid rekening en verantwoording moeten afleggen. Een zwarte lijst dwingt knoeiers publiekelijk door het stof te gaan. Het gaat hier om menswaardigheid en respect. Een schandpaal is functioneel. Vaker bewezen. Goede verpleeghuizen hebben bovendien baat bij een zwarte lijst ter voorkoming van wilde speculaties. En hoezo moeten we ons niet al te druk maken als de overgrote meerderheid een voldoende haalt? Apekool. Weer dat eigen belang. We hebben er recht op dat alle verpleeginstellingen veilig en hygiënisch zijn. Niet één uitgezonderd. Je oude moeder zal er maar zitten. Vreemd eigenlijk dat de verantwoordelijk staatssecretaris zijn moeder niet in een veilige organisatie heeft ondergebracht. Of is hij er nooit poolshoogte komen nemen? Een moeder die in een instelling woont welke op de zwarte lijst van haar eigen zoon prijkt, onvoorstelbaar. Het moet over de gehele linie goed. Als twee procent van een internationale troepenmacht zich vergrijpt aan inlandse vrouwen en meisjes zoals ooit in Angola dan zeggen we ook niet - anders dan de commandant ons toen probeerde wijs te maken - dat het wel meevalt omdat 98 procent niet in opspraak is. Die commandant destijds heeft het geweten.

In de verpleegzorg zijn er nog te veel met onvoldoende rekenschap van hun verantwoordelijkheid voor gezondheid, veiligheid en welbevinden van medemensen in hun betreurenswaardige afhankelijkheid. Het is allemaal veel te bedrijfsmatig geworden. Ziekelijk bedrijfsmatig zelfs. Voorbeelden te over van de kille managerscultuur. We zien het ook in het (competentiegerichte) onderwijs waar docenten hele dagen aan een computer lijstjes zitten in te vullen in plaats van dat zij als authentieke leermeesters met een krijtje voor het schoolbord staan. De gevaarlijkste werknemers zijn de overbodige. Of zoals mijn vrouw als schooldirecteur ooit zei: de meest beroerde leerkrachten, wegens onbruikbaarheid weggebonjourd, vonden we terug op een plek waar ze zich op de zoveelste ridicule onderwijsvernieuwing mochten storten. Hugo Borst had vorige week gelijk: in de zorg snel bezuinigen op managers en de meeste computers het raam uit.

Voelde me genoodzaakt de verpleeghuisleiding van de afdeling van mijn vrouw een vriendelijk doch dringend mailtje te sturen. De vraag er weer op toe te zien dat ik bij het dagelijks ophalen van Ellen haar kamer ordelijk en gezellig aantref. Tegelijkertijd ook lof voor de verzorgers van mijn echtgenote. Met een steeds hogere opnamedrempel komen er almaar zwaardere gevallen binnen. Zoals ook elders. Dat vereist meer grondpersoneel en (discrepantie) al helemaal niet minder. Want zulks proeft naar uitbuiting. Om maar te zwijgen van het opvullen van gaten met flexwerkers, uitzendkrachten en vakantiehulpen. De eerst verantwoordelijke verzorger van mijn vrouw voorspelde deze week dat de nieuwe instroom aan verzorgers het op de werkvloer nog hooguit vijf jaar volhoudt. Na die vijf jaar zou je de schoolverlaters van nu kunnen opvegen. Hij kan wel eens gelijk krijgen. En hoe lang gaat die zwarte lijst nog worden! Waarom niet de overhead aan managers terugplaatsen naar de verpleeghuisbedden? Aan personeel voor de sier hebben we geen zier. En alsjeblieft van overheidswege de zorgkoepels terugbrengen naar overzichtelijke en behapbare afmetingen. Onze zorgkoepel staat niet op de horrorlijst. Maar hopelijk geen reden vergenoegd achterover te leunen. Want ook hier nog verbeterpunten. Hadden wij niet eens een paar weken lang een kapotte lift?

Een vriend uit Rotterdam en bekend met de zorgsector. Ik citeer ‘m. “Recente miskleunen. Een hartpatiënt kreeg in zijn verpleeghuis verkeerde medicijnen. Verzuimd in het medisch dossier te kijken. Ze kwamen er later achter en lieten het zo. Ze lieten het goddomme zo! Ander geval. Mevrouw van 63. De ene tia na de andere. Heeft kind noch kraai. Naar een verpleeghuis. Ze vroeg om haar spulletjes van thuis. Die bleken foetsie. De zorgkoepel wist bij navraag van niets. De aanhouder won. Zonder medeweten van mevrouw (laat staan toestemming) waren haar spulletjes uit huis gehaald en verkocht. Door het verpleeghuis. In strijd met alles. Farizeeërs. Honderd keer sorry, maar ze hadden de boel gewoon belazerd. Ze kopen mevrouw nu af met tweeduizend euro. Die huilt de hele dag door. Zo eindigt haar leven.”

Johan Carbo