Een échte vriendin luistert

Op mijn tenen lopen

In zekere zin hebben alle afwijzingen met mijn aandoening te maken. Ik had geen zin meer om op mijn tenen door het leven te gaan. 'Mijn' fibromyalgie had ik tot die tijd zo verborgen mogelijk gehouden, maar ik kon niet meer. En ja, dat ging ook even gepaard met mijn mond sneller opentrekken, de dingen doen die ik zélf wilde en het eerlijk aangeven als iets me niet ging lukken. Door sommige reacties bleek dat vrienden niet eens van mijn ik-heb-overal-pijn-en-moet-echt-een-dag-liggen wisten.

Nou, lekker eindresultaat zult u denken. Ik had beter mijn mond kunnen houden. Want laat ik eerlijk zijn: ik heb helemaal niet meer zoveel vrienden over nu. Ik ken veel mensen met wie ik goed om kan gaan, dat wel, maar échte vrienden zijn op één hand te tellen.

Het waren zware tijden, maar: ik voel me goed, eigenlijk zelfs beter dan voorheen. Mijn oefentherapeut en haptonoom hielpen me de laatste knopen door te hakken. Wat had ik eigenlijk veel stressgevoelens, juist omdat ik mezelf niet kon zijn. Ja, de fibromyalgie maakt nu eenmaal deel uit van mijn leven, en als iemand daar totaal geen oog voor wil hebben, waarom dan wel voor haar klaarstaan als zij met iets zit? Toegegeven, ik zal misschien wat vaker klagen. Maar voordat ik eerlijk werd, sprak ik vaker over de verkoudheid of een zere teen van de ander dan over mijn eigen pijn, die ik iedere dag voel.

Over mijn grens

De twee deskundigen zagen om de beurt hoe ik mijn best deed 'goed' bij anderen over te komen. Ik had mezelf verstopt, als een vlinder die weer terug in zijn pop is gekropen. Ik lachte mee met collega's, werkte zo hard als ik maar kon en luisterde naar iedereens verhalen, terwijl mijn klachten alleen maar erger werden. Ik ging keer op keer over mijn grens. Oké, nog een biertje dan, nog even naar café nummer drie, nog even naar die verjaardag. Weggaan uit die wereld was mijn beste beslissing ooit.

Alleen wilden veel vrienden niet met me meegroeien. Ze wilden dat ik dezelfde Jessica bleef. Het feestbeest dat altijd doorgaat, en zich niet laat stoppen door zoiets 'vaags' als fibromyalgie.

Een vlinder

En het verschil met nu? Ik voel mezelf weer een beetje mezelf. Een vlinder, die zichzelf mag laten zien. Met kobaltblauwe vleugels, die soms een beetje vaal worden en dan weer bijkleuren in de zon.

Zonder de hulp van de twee deskundigen was het misschien nooit gelukt. Bij het afscheid van mijn oefentherapeut - ik ging verhuizen - gaf ik haar een kaart en een doosje chocolade. Het was alsof ik een vriendin verloor. Een vriendin die ik het meeste mis van allemaal. Want zij luisterde écht naar me. Net als de vrienden die ik nog heb, en van wie ik alleen maar meer ben gaan houden.

Jessica de Korte (@jdk222)