Een klein kindje, een groot verlies

Zo klein, zo teer

Ineens was je er niet meer

Tegen alle hoop en wil

Stond je hartje ineens stil

Een geboorte en afscheid

Op maandag volgde een gesprek met een maatschappelijk werker. Zij stond ons emotioneel bij en informeerde over praktische zaken. Zo zocht ik de ene week een kinderwagen uit en belde ik nu naar de uitvaartverzekeraar voor de mogelijkheden van een waardig afscheid.

Een gynaecoloog beantwoordde onze medische vragen, is er mogelijk iets misgegaan? Had ik iets moeten doen of laten? Ze stelde ons gerust dat het vaak niet is wat binnen de macht van vader of moeder ligt. We willen graag dat er onderzoek wordt gedaan naar de mogelijke oorzaak. Dat kan. Het kindje en de placenta zullen worden onderzocht. Maar eerst moet het kindje nog ter wereld komen.

Alles erop en eraan

Op een woensdag werd ik opgenomen. Ik kreeg om de vier uur een tabletje die de geboorte op gang moest brengen. Na drie tabletjes was het zover. Hoewel het kindje klein was, waren de weeën heftig. Gelukkig duurde het niet lang en werd Memphis op Hemelvaartsnacht om 3.16 uur geboren. Hij was 14 centimeter en woog 100 gram. Alles zat erop en eraan: armen, handen en vingers, benen, voetjes en tenen. Zo compleet! Wonderbaarlijk. Hij voelde koud aan. Instinctief hield ik hem op mijn borst. Ondanks de twee gehaakte doekjes waar hij zorgvuldig in was gewikkeld, mijn hemd en nachtjapon ertussen, voelde hij aan als een ijsklompje. Het moment van afscheid was nu écht.

Alle tijd

We kregen alle tijd met hem. Een fotograaf van Stichting Still kwam om herinneringen vast te leggen. De verpleegkundigen hebben afdrukken gemaakt van zijn voetjes. Daarna gingen we naar huis en bleef Memphis in het ziekenhuis voor nader onderzoek. De dag erna konden we hem ophalen en hebben we hem thuis in zijn wiegje gelegd. In het weekend was er tijd om afscheid te nemen voor ons en de naaste familie. Maandag lieten we hem cremeren in kleine, besloten kring.

Déjà vu

Voor mijn moeder was de geboorte en het afscheid van Memphis een emotionele ervaring. Zij verloor 44 jaar geleden haar eerste zoon, mijn oudere broer Kees. Hij werd geboren op Bevrijdingsdag in de 27ste week van de zwangerschap en overleed na 56 uur te hebben geleefd. Hij lag in een couveuse, maar mijn ouders waren niet ingelicht dat hij in levensgevaar verkeerde. “Niemand zei iets, wij wisten van niets. De verpleegkundige kwam de kamer oplopen met het bericht dat ons zoontje was overleden. Er was geen moment van afscheid, het kindje werd van de couveuse in een kistje overgeheveld en we mochten hem niet eens vasthouden”, aldus mijn moeder. Ze vertelt zichtbaar aangedaan haar verhaal: ”We mochten Kees niet eens zien. We werden meegenomen naar het mortuarium, maar we mochten niet naar binnen. We stonden daar in de deuropening en zagen het bruine, gesloten kistje van Kees.”

De zorg toen

Mijn vader heeft er tot aan zijn dood toe erg veel verdriet van gehad en ook mijn moeder denkt nog elke dag aan hem. Foto’s maken van je eigen kindje was in die tijd ondenkbaar! Het zit hen nog steeds dwars. Ze had destijds niet eens de kracht om naar de begrafenis te gaan van Keesje. Mijn moeder vertelt: “Papa mocht niet eens het kistje van zijn eigen zoon in de kerk en op het kerkhof dragen. Dat deed ons – en vooral bij papa – veel verdriet.” Met ons zoontje Memphis maakte ze alles opnieuw mee. Het gaf haar ruimte om ook haar eigen verdriet een plekje te geven. “Met het verdriet van Memphis heb ik ook het verdriet van Kees deels verwerkt. Het was mooi om Memphis thuis te hebben en waardig afscheid kunnen nemen.”

Zorg nu

Ik ben dankbaar dat de zorg zoveel is verbeterd. Dat er nu aandacht is voor het kostbare moment waarop je van je kindje afscheid moet kunnen nemen. Want hoe klein het kindje ook, het verlies en het verdriet is groot.

Naast alle zorg die we in het ziekenhuis mochten ontvangen, was er thuis hulp van de kraamzorg. Een welkome hulp die even een paar dagen ‘ont-zorgt’. Immers, ik ben evengoed bevallen en mijn lichaam moet zich herstellen. De verloskundige en huisarts toonden ook hun medeleven en informeerden hoe het met ons ging. Daarnaast was de begeleiding vanuit de uitvaartverzekering erg persoonlijk en prettig. Ten slotte hebben we Memphis als ons zoontje kunnen aangeven bij de burgerlijke stand, dat is pas sinds kort mogelijk. Het geeft ons een goed gevoel dat hij ook officieel op papier bij ons gezin hoort.

Lees meer blogs van Carine >