Een molen van onderzoeken

Maar het ging niet over. De pijn hield aan en werd erger. Voor mij het signaal om toch maar eens een bezoekje aan de huisarts te brengen. Die vertelde mij dat het groeipijn was. Niks ernstigs dus. Toch vertrouwde ik het niet, want de pijn ging niet over. Ook niet na een paar maanden. Ik liep zelfs steeds vaker op krukken. Dus daarom maar weer naar de huisarts. Dit keer had ik een vervanger en die verwees me door naar een orthopeed. Ik voelde mij serieus genomen en hoopte dat er nu verbetering zou komen.

De orthopeed en al die andere artsen..

Maar de orthopeed wist het ook niet. Want op de röntgenfoto en de MRI-scan waren geen afwijkingen te zien. Het voelde bijna als een goed verstopt verjaardagscadeautje: je weet dat het is, maar kan het niet vinden omdat het op een onmogelijke plek ligt. De orthopeed besloot dat de reumatoloog verder mocht gaan snuffelen en speuren. Hij lichtte mij – net als alle andere artsen – van top tot teen door, maar ook bij hem ging ik zonder resultaat naar huis. En jawel, wel weer met the golden ticket, een doorverwijzing. Op naar de pijnpoli!

En hier begon het voor de 4^e keer van voor of aan. Opnieuw mijn verhaal. Opnieuw alle vragen beantwoorden. Opnieuw geprik in mijn lichaam. De arts pakte een groot boek, las het door en schreef een recept. “Als deze medicijnen niet werken, dan is het niet die afwijking. Als ze wel werken, heb je die afwijking wel.” Die afwijking. Nog steeds ben ik er niet achter wat hij hiermee bedoelde. Maar dat maakt inmiddels niet meer uit, want de medicijnen hielpen niet. En dus mocht ik ditmaal naar de kinderarts. Ik was wat verbaasd. Het zou toch logisch zijn om de kinderarts als eerst te laten kijken?

Eén groot mysterie

In tegenstelling tot alle andere artsen was de kinderarts erg vriendelijk en meelevend. Hij koos ervoor om alle onderzoeken opnieuw te doen, en wel tijdens een ziekenhuisopname. Ik zat inmiddels al in de 2^de klas van het vmbo en het had mij nu wel allemaal lang genoeg geduurd. Dus: aanpakken die handel!

Maar opnieuw een teleurstelling. Alle scans, bloedonderzoeken en vragen van verschillende artsen, leverden niks op. Geen afwijkingen. Geen onregelmatigheden. Geen veranderingen. Helemaal niks. Nog steeds was de oorsprong van mijn pijn één groot mysterie. Omdat de oorzaak niet kon worden gevonden, besloten we een andere weg in te slaan: het aanpakken van mijn pijn. Ik ging naar een revalidatiearts en hij stuurde me naar een revalidatiecentrum. Daar leerde ik omgaan met de pijn en hoe ik in het dagelijks leven dingen kon aanpakken.

Een boekje met informatie

Na het revalidatietraject ben ik niet meer naar het ziekenhuis geweest, voor mij was het goed zo. Ik rondde het vmbo af en ging naar het mbo. Maar ik kreeg weer meer pijn. Niet alleen in mijn enkel, maar mijn hele lichaam. Stukje bij beetje kroop de pijn door mijn lichaam, tot het overal zat. Ik was continu moe en ik had continu pijn. Voor de laatste keer besloot ik dan nog een poging te doen bij de huisarts, die mij toch maar weer door verwees naar de reumatoloog, een andere dit keer.

Geen scans dit keer, geen bloedonderzoeken. De reumatoloog werkte met mij een vragenlijst af, drukte op een paar pijnlijke plekken op mijn lichaam en toen zei ze het: “Je hebt fibromyalgie.” Ik had er her en der al wel wat over deze aandoening gehoord, maar mijn belangrijkste vraag was: Wat nu? Nou, helemaal niks. De reumatoloog keek mij aan en zei:

“Hier is een boekje met informatie, ik plan geen vervolgafspraak, succes ermee.”

Erin van Ravenswaaij