Een Zorgkaartje voor mijn corona-afdeling

Gymlessen of andere hobby’s moeten buiten plaatsvinden. En dat lukt niet altijd met dit weer. Dus veel wordt afgezegd, uitgesteld. Al een jaar lang in lockdown. Maar ja, het heerst... en op de basisschool en in de omgeving horen we steeds vaker dat mensen besmet raken. Vaak zijn ze niet zo ziek dat ze naar een ziekenhuis moeten, maar ze hebben wel heel vervelende klachten van adem- en krachtverlies.

Het hele gezin ziek

Eind april was ons gezin dan toch positief getest op corona. We zijn vier jaar getrouwd en ik heb mijn man nog nooit één dag ziek op bed zien liggen. Nu drie dagen achter elkaar. Mijn zoontje had een kuchje maar al snel weer veel energie. Zelf had ik last van wat spierpijn en vlagen van vermoeidheid.

Na een zekere drukke dag, knapte ik af. De koorts sloeg die nacht toe en bleef me de daaropvolgende nachten teisteren. Ik trok aan de bel bij mijn arts in het ziekenhuis, want aanhoudende koorts is nooit goed voor mijn donornier. Ook werd ik ineens erg kortademig. Een diepe inademing leidde onherroepelijk tot een enorme hoestbui. Ik werd verwacht op de SEH.

Drukte op de SEH

Op de SEH werden een longfoto en een hartfilmpje gemaakt. Tot de uitslagen van het bloedonderzoek er waren, lag ik alleen op een bed, in het kamertje van de Spoedeisende Hulp. Verpleegkundigen en artsen in coronabestendig pak, met een schort en masker, antwoordden bevestigend op mijn vraag of het druk was. Het was druk, in tegenstelling tot afgelopen december, toen ik hier lag met een longontsteking.

De arts vertelde dat ze me toch wilden opnemen ter observatie. De longfoto liet een Covid-achtige ontsteking zien, en de ontstekingswaarden in het bloed waren verhoogd. Ook de terugkerende koorts was een reden om te blijven.

De tekst gaat onder de afbeelding verder

De Covid-afdeling

Er lagen 27 coronapatiënten op de Covid-afdeling van het Radboudumc, vertelde een verpleegkundige. Ik luisterde nieuwsgierig, want dat leidde me af van mijn eigen ellende. De verpleegkundigen kwamen allemaal van andere afdelingen: de oncologie-afdeling, de kinderafdeling, zelfs van de psychiatrie-afdeling.

Ze hebben zich met bijscholing en spoedcursussen in korte tijd moeten voorbereiden om op deze nieuwe afdeling de corona-patiënten te kunnen verplegen. ‘Wat moedig’, denk ik. Je moet het ook maar aandurven. En het was dus druk. Als er één patiënt met ontslag ging, kwam er dezelfde dag nog een nieuwe opname voor terug. Althans, zo ging dat op de kamer waar ik lag, een vierpersoonskamer met continu drie bedden bezet.

Op de gang hoorde ik zelfs dat de IC vol lag. Oei, als ik maar niet zieker werd. De IC is sowieso een schrikbeeld, en stel je voor at het zover komt en je moet nog naar een ander ziekenhuis ook… Ik probeerde die gedachte snel te vergeten.

Benauwde nachten, ondanks vaccin

De nachten duurden lang, want de koorts bleef. En bij even uit bed voor een bezoekje aan het toilet, rilde ik en klapperden mijn tanden. Enorme hoestbuien volgden. Ik kwam al adem tekort als ik van mijn rug op mijn zij draaide. Dit was echt verschrikkelijk!

Ik kreeg wat extra zuurstof om mijn lichaam te ontlasten. Want soms hyperventileerde ik om aan genoeg adem te komen, en dat maakt het alleen maar erger. Een fysiotherapeut kwam langs voor tips hoe ik beter kon ademhalen. Dat werkte. Net wanneer artsen besloten om bij een nieuwe vlaag koorts nog een bloedkweek af te nemen, bleef de koorts weg. Een prille stap naar herstel.

De boosdoeners die mijn milde coronaklachten deden verergeren, bleken mijn medicijnen tegen afstoting van mijn donornier te zijn. Deze medicijnen houden mijn afweer laag, en daardoor waren mijn witte bloedcellen te laag en kon mijn lichaam zich niet voldoende weren tegen het coronavirus. Ondanks dat ik al een vaccin heb gehad. Wel vermoed ik, dat het sneller en heftiger was misgegaan zonder de eerste prik van het vaccin.

De tekst gaat onder de afbeelding verder

Ontsnappingsplan

Een kleine week later mocht ik naar huis. Mijn zoontje Quintin had al een ontsnappingsplan gemaakt voor als de dokter me niet zou laten gaan. Iets met: de dokters vangen in een net en dan ‘boem’ en dan nog iets met laserstralen. :)

Gelukkig was dat niet nodig. Vijf dagen na de opname mocht ik weer naar huis. Eerder dan verwacht. De koorts bleef ‘s nachts weg en ik kon zonder extra zuurstof goed genoeg ademen. Fysiotherapie zou me thuis verder gaan begeleiden.

Het is letterlijk op adem komen en conditie opbouwen. Die medicijnen zijn tijdelijk gestopt en ik krijg wat extra prednison, dat mijn donornier beschermt. Ieder week moet ik bloedprikken en kijken we of de medicijnen weer terug kunnen worden opgebouwd naar ‘normaal’.

Een Zorgkaartje voor de afdeling

Wat een impact heeft dat stomme corona-virus. Dat het na een jaar tóch nog een gaatje wist te vinden in onze bubbel. Het voelt onwerkelijk, alsof je in een waas leeft. En de verpleegkundigen die onvermoeibaar doorwerken en zelfs nog tijd maken voor een praatje en een lach. Zelfs de arts kon hartelijk lachen om het ontsnappingsplan van Quintin, en dat terwijl de plannen van Quintin voor die artsen toch echt niet mals waren!

Eenmaal thuis, besloot ik een Zorgkaartje te sturen naar de corona-afdeling van mijn ziekenhuis. Om te laten weten hoeveel ik de zorg die ze gaven waardeer. De warme handen van de verpleegkundige voel ik nog steeds door het pak heen.

En de technische snufjes die te pas en te onpas piepten en belden… weer zo’n pak aan en een controle doen… Ga er maar aan staan! Een dikke pluim hebben ze verdiend. Hopelijk krijgen ze het snel wat rustiger en kunnen ze weer terug naar hun eigen vertrouwde afdeling, zonder schort en masker, maar met dezelfde onvermoeibare glimlach.

Ook een kaartje sturen via ZorgkaartNederland? Vandaag is de laatste kans!