Naar de navigatie Naar de inhoud

Fanny’s laatste wens

Geplaatst op 14 november 2018 door - 6956 keer bekeken

Foto Fanny’s laatste wens

Vrijdagavond, 18:30 uur Mijn weekend is eigenlijk al lang begonnen, maar ik sla het portier van mijn auto nu pas achter me dicht op de parkeerplaats voor het woonzorgcentrum. Ik haal diep adem, vloek hartgrondig in de veilige omgeving van mijn auto en voel de tranen branden. “Het is zo oneerlijk!”

Het schiet door mijn hoofd, ik kan het niet tegen houden. Er wonen hier allerlei mensen voor wie het leven lang genoeg geduurd heeft. Die zonder omhaal uitspreken dat het mooi geweest is. Maar voor Fanny niet. Fanny wil leven! Ze heeft nog zoveel te doen, ze geniet nog zo van alle kleine dingen. Maar de kanker haalt haar in. Het is te laat. Ik was te laat.

Nog één keer naar zee
Ik voel me schuldig. Vorige week ging ik met een groep bewoners een dagje uit. Met een grote rolstoelbus naar Bergen aan Zee. Het was een prachtige dag, iedereen genoot. Fanny had zich opgegeven, maar twee dagen voor de trip was ik het gesprek met haar aangegaan. Ze wilde dolgraag mee, maar de lange dag zou teveel voor haar zijn. Ze kon alleen nog maar op bed liggen, was benauwd en erg moe. Ze was teleurgesteld, maar was het ook met me eens dat het niet zou gaan lukken. 

We spraken af dat ik ging kijken of ik haar laatste wens -nog één keer naar zee- op een andere manier zou kunnen vervullen. Misschien met behulp van de Stichting Ambulancewens? Fanny's ogen waren gaan glimmen bij het idee. Ik nam me voor dit plan te laten slagen.

Drie keer opnieuw opende ik het opgaveformulier op de website, maar ik had gegevens nodig van de verzorging. Gegevens waar ik niet bij kon. Ik werkte op andere locaties, stelde het regelen uit. Vanmiddag was het eindelijk gelukt. Alles was rond. Zondag zou ze gaan. Naar Zandvoort, met haar dochter en kleindochters. Opgetogen had ik het haar verteld. De tranen stonden in haar ogen. Ze was zo ontzettend blij!

Eerder die vrijdagmiddag... 17:30 uur
Tijd om naar huis te gaan. Ik pak mijn jas, maar leg hem weer neer. Ik loop mijn kantoor uit, naar de kamer van Fanny. Met de bedoeling haar nog even een hele fijne dag te wensen zondag. Maar ook met een vreemd onderbuik gevoel. Ik moét er gewoon even heen.

Als ik op haar kamer kom, schrik ik. Fanny is bleek en hapt naar adem. Ze is ontzettend benauwd. "Het spijt me lieverd" zegt ze tegen mij. "Dit kan zo niet, ik wil niet meer. Ik kán niet meer". Ik pak haar hand. Zie dat praten haar veel energie kost. "Het is oké", zeg ik. "Geen zorgen om zondag. Als het niet gaat, dan gaat het niet. Zo simpel is het." Ze knikt dankbaar naar me. In stilte blijf ik een tijdje bij haar zitten. Woorden zijn niet nodig.

Als ik op de zusterpost kom, durf ik de vraag bijna niet te stellen. Hoe schatten zij de situatie in? "Fanny gaat zondag echt niet naar zee", zegt broeder Mitch overtuigd. De moed zakt me in mijn schoenen. Zuster Janice legt me uit dat ze alle medicatie geprobeerd hebben. Er is al contact met de arts, maar het ziet er somber uit. De situatie is in een paar uur tijd ineens verslechterd. Tegen beter weten in, hopend op een klein wonder, druk ik ze op het hart pas zondagochtend te besluiten of ze het uitstapje wel of niet door laten gaan.

Zondagavond, 21:30 uur.
Het weekend is weer bijna voorbij. Ik ga naar bed en kijk op mijn werkmobiel om te zien wat er de komende week op mijn programma staat. Er verschijnt een WhatsAppje in mijn beeldscherm en ik krijg overal kippenvel. Wederom tranen in mijn ogen. Het is Nadia, de EVV'er van Fanny.

"Hee kanjer, Fanny heeft genoten vandaag. Ze heeft haar voeten laten wapperen in de zeewind en dicht bij de zee gestaan. Het was een topdag, dankjewel."

Met speciale dank aan Stichting Ambulancewens en hun vrijwilligers. Jullie maken het uitkomen van laatste wensen heel bijzonder. 

Namen gefingeerd. 



Er zijn 11 reacties geplaatst

Gerda | 22 november 2018

Ook ik heb tranen in mijn ogen. Dank je wel voor het delen van jouw werk, ik heb veel respect voor jullie. Emotioneel zal het niet altijd gemakkelijk zijn. Maar je krijgt er zoveel dankbaarheid voor terug. Ik maak een diepe buiging voor jullie.

Rian | 17 november 2018

Geweldige stichting!!!!

Hanna | 16 november 2018

Zo n respect, voor jullie werk. Mensen, met een hart.

peter | 16 november 2018

Dit is een stichting die echt ongelooflijk goed werk verricht en nu is dit een aangrijpend verhaal wat heel goed de nadruk legt op die geweldige laatste wens.

Ingrid | 16 november 2018

Ken het gevoel ook dat je wat voor iemand zo iets mooi kan regelen. Top. Zeker mooi initiatief de wens ambulance. Allen met een heel mooi groot hart.

Carla | 16 november 2018

Kippevel wat fijn en dankjewel dat U het geregeld heb.
Sterkte Fanny.
Dank U medewerlkers van de stichting.
DIKKE KNUFFEL

Donja | 16 november 2018

Wat een ongelooflijk mooie beschrijving van een treurig moment met een fantastisch happy end (voor die dag dan). Geweldig toch!

Tineke | 16 november 2018

Heb er kippenvel van zeg wat Fijn dat Fanny die kans nog heeft gekregen. Ik bewonder jullie werk heb hier nog in het Hospice gewerkt maar vond het zo erg iedere keer weer dat afscheid moeten nemen. Grote Pluim voor jullie.

Gerrit | 16 november 2018

Geraakt hier heb ik maar een woord voor respect.

Marianne | 16 november 2018

Zelden zo geraakt. Prachtig. Wat zouden we zonder Stichting Ambulancewens kunnen doen.

Janny | 16 november 2018

Ik vind dit zo'n geweldige stichting, ondanks al het verdriet toch mensen nog een fijne dag en herinnering te geven. Ga zo door.


Laat een reactie achter

Uw naam wordt vermeld op de website bij uw reactie. Uw e-mailadres wordt niet op de website getoond en is enkel bekend bij de redactie. ZorgkaartNederland respecteert uw privacy.
Met het inzenden van een reactie geeft u aan akkoord te gaan met de gedragcodes.