Foutje!

Gelukkig woon ik in de buurt

Ik fiets veel en loop regelmatig een rondje hard. Nooit heb ik ook maar getwijfeld over de conditie van mijn hart. Er zijn meerdere onderdelen van mijn lijf die er de brui aan hebben gegeven, maar mijn hart hoort daar niet bij. Gelukkig maar. Een echo van het hart daarentegen, hoort bij het jaarlijkse onderzoek dat ik in het kader van een verdenking op sclerodermie moet ondergaan. Niet pijnlijk, niet vervelend en je krijgt de uitslag meestal diezelfde middag. Zo ook vorig jaar. Mijn moeder zat naast me in de kamer van de arts; zij en ik houden wel van een grapje en samen weten we het hele ziekenhuisgebeuren daardoor altijd lekker luchtig te houden.

Mevrouw Bos, zegt hij. De rest van de zinnen gaan merendeel aan mij voorbij, want het is geen goed nieuws dat hij brengt. Iets over een afwijkend hartritme, verder onderzoek, vervolgafspraken… Er komt maar één woord in mij op: huh? Het lijkt op mijn voorhoofd geschreven, want de arts onderbreekt zijn verhaal. Kijkt op zijn computerscherm en zegt: “Gelukkig woont u in de buurt van het ziekenhuis, dan zijn de vervolgafspraken niet zo belastend.” Mijn moeder en ik kijken elkaar aan. Met de auto zijn we er weliswaar in drie kwartier, maar om dat nou ‘in de buurt’ te noemen?

Zorg is mensenwerk

Bos is geen heel bijzondere achternaam en de opsomming van hartklachten bleken niet op mij van toepassing te zijn. Mijn moeder en ik konden er wel om lachen. De arts daarentegen, steeg het schaamrood naar de kaken. Hij gaf zijn fout meteen toe. Zocht de juiste gegevens erbij en kwam met een heel andere uitslag; met mijn hart was het dik in orde. Pfieuw. Een jaar later weet hij  het voorval zich nog te herinneren, als mijn moeder en ik opnieuw tegenover hem plaatsnemen. We konden het niet laten het even ter sprake te brengen. De man staat weer op scherp.

Onlangs overkwam mij hetzelfde. In hetzelfde ziekenhuis bij een andere arts. Dit keer werd ik bijna naar de afdeling radiologie gestuurd. Ik moet momenteel op veel afdelingen zijn maar dáár had ik echt niets te zoeken. We hebben er weer hartelijk om gelachen: de dokter, mijn moeder en ik. Zorg is mensenwerk; zolang het hierbij blijft, kan ik er wel om lachen.

Rolanda Bos