Geen saai leven (1)

Een schub
Ik was niet vergeten dat ik Multiple Sclerose -MS- heb, maar ik had wél voor mezelf ontkend dat het de laatste maanden minder goed ging. Oplopende spanning, minder gezond geleefd, killers voor MS. Spasmes kwamen terug. Met een omhoog springend been slaap je niet. Dus daarvoor nam ik al maanden een medicijn.

Slappe benen als bijwerking
Achteraf bleek dat dat middel als bijwerking slappe benen veroorzaakt. Zoals een MS-verschijnsel. Ik neem na deze ervaring nooit meer een middel zonder me uitgebreid te verdiepen in alle bijwerkingen. Dat had ik prima kunnen doen bij mijn apotheek. Of via internet, zoals ik uiteindelijk – te laat – heb gedaan.

Toch iets positiefs
Toen ik de boodschappen op had geruimd – first things first :-) - heb ik het ziekenhuis gebeld. Dinsdag ben ik voor een spoedconsult met mijn neuroloog dr F. weggebracht door supervriendin Y. Een uur later hing ik aan een infuus methylprednisolon, de eerste van drie maal 1000 mg. Voor het eerst sinds zes en half jaar. De vierde in bijna 23 jaar. Voor iemand met MS is dat erg weinig. Dat is positief.

Zorgeloze kinderen
Gelukkig was het voorjaarsvakantie en waren mijn kinderen een week aan het skiën. Ze wisten van niks. Lekker zorgeloos in de sneeuw. ’Ik vertel het ze wel als ze weer thuis zijn’, dacht ik. Waarom zou ik ze belasten met zo’n schrik? Dat ik me zorgen maak, is meer dan genoeg.

Infuusdag in plaats van telesales
Ze belden me op een infuusdag. Dat was fijn en raar. ‘Zijn jullie lekker aan het skiën? Worden jullie al bruin? Hebben jullie een leuk groepje in de les?’ De tegenvragen waren lastig. ‘Wat doe je allemaal mama? Heb je al leuke dingen gedaan?’ Pfffff. Ik zou morgen kunnen beginnen in de telesales. Ze hebben niets gemerkt van alle onzin die ik oplepelde. En ik heb tot tien geteld nadat ik ophing. Toen mijn tranen laten stromen. Niet voor de laatste keer. Ik ga alle dingen die ik ter plekke verzon heus nog een keer doen. Zoals weer eens naar de Kleine Komedie. Eerst door deze ellendige tijd heen.

Geen spannend avontuur...
De kuur duurde drie dagen. Ik hoefde maar één nacht te overnachten, woensdagnacht, dankzij super Y. Drie mannen als kamergenoot. Vol dolle verhalen over de afgelopen nacht. Er was zelfs een hen onbekende patiënt in het holst van de nacht de kamer ingelopen. Die het grote licht aandeed en een sigaret opstak. Kamergenoot ter overzijde had de verpleging gebeld en om een asbakje gevraagd. ‘We willen toch niet dat het hier een bende wordt.’ Ik schoot in de lach. De ellende leek heel even wel een spannend avontuur.

...maar feel bad movie
Die ene ziekenhuisnacht heb ik geen oog dicht gedaan. Daar bleef het niet bij de afgelopen weken. Het leek een slapeloze soap maar werd een feel bad movie.

Zonder pauze...

 

Anja Prakken