Geen saai leven (3)…maar ook geen Fabeltjeskrant
Geplaatst op 13 mei 2014 door Anja Prakken - 3627 keer bekeken
Eerlijk gezegd weet ik niet meer veel van mijn vorige uitval. Zes en half jaar geleden was ik, kort gezegd, verticaal scheel. Ik zag alles boven elkaar dubbel. Ik kreeg plakkers op mijn brillenglazen of op één, dat weet ik dus bijvoorbeeld niet meer. Een opticiën is nog voor me op zoek geweest naar een hip ooglapje. Want met één oog keek ik prima. Ik fietste voorzichtig. Zo was ik nog een beetje mobiel. Verder heb ik toen de poppenkastpoppen van Fabeltjeskrant van Albert Heijn bij elkaar gesprokkeld. Is het de schrik dat ik er verder niet veel meer van weet?
Drie weken en een prednisolonkuur later en ik was weer als nieuw. Niet veel uitvallen heeft als voordeel dat het goed gaat. Ik durf toch zomaar te zeggen dat het ook nadelen heeft.
Leven in een rolstoel
Mijn leven is bijna 23 jaar geleden op zijn kop gezet. Ik was de eerste jaren heel bang voor een leven in een rolstoel. Ik in een rolstoel? Onvoorstelbaar! Een jaar of tien later zei een neuroloog tussen neus en lippen door dat hij niet verwachtte dat ik snel zou invalideren. Huh? Goed nieuws, maar ik had in de tussentijd wel grote keuzes gemaakt met het oog op een toekomst op wielen.
Mijn MS
Mijn milde MS gedraagt zich niet zoals ik haar heb opgevoed. En ook niet zoals ik haar twee jaar geleden op een MRI-scan van mijn hersenen en hersenstam zag. Dr. F. zei toen: ‘Dit lijken beelden van iemand die net de diagnose MS heeft. Het gaat goed. Geen reden om van medicatie veranderen.’ Sinds mijn uitval van zes en half jaar geleden prik ik namelijk elke dag een remmer. Zie hiervoor ook mijn blog over Medicijnen kiezen: een serieus gezelschapsspel
Positief blijven
Deze blog is begin januari gepubliceerd. Natuurlijk heb ik de laatste maanden gedacht dat ik - door zo positief te zijn - over mezelf heb afgeroepen dat het mis is gegaan. Maar ik zou overnieuw gewoon weer schrijven dat het goed gaat. Ik wil positief blijven. Dat leeft veel prettiger. Maar dat wil niet zeggen dat ik nooit bang ben.
Werken én kinderen én MS is lastig
Ik ben verwend met weinig uitvallen. En leid een relatief normaal leven. Werken én kinderen én MS is lastig. Kinderen opvoeden is al een zware baan, mind me, al zijn ze nog zó lief en doen ze het goed op school.
Omgaan met een chronische ziekte is een levenslange opgave. Een dynamisch proces met een ziekte als MS die zich grillig presenteert.
Daarom vertel ik
En ook al help je mee met kosten besparen door in rustige tijden ziekenhuisbezoek te beperken tot nul (ik had mijn neuroloog twee jaar niet gezien en de MS-verpleegkundige alleen telefonisch gesproken)… GA! Het helpt je bewust te blijven dat er iets serieus aan de hand is. En zo de kwaliteit van je leven te verbeteren. Ik houd mezelf niet meer voor de gek. Daarom vertel ik. Veel gezonder!
Anja Prakken
> Lees hier de andere blogs van Anja over haar Geen saaie leven(1) en Geen saaie leven(2)
Hulp bij kiezen
Filter en sorteer alle zorgaanbieders
Maak een keuze voor een zorgaanbieder door de hele lijst te filteren en sorteren.
Bekijk alle zorgaanbiedersEr zijn 4 reacties geplaatst
hans | 14 mei 2014
Mijn moeder had MS. Maar dat is nu 45 jaar geleden en alleen het afplakken van haar bril was wat ertegen gedaan kon worden.......wat een verschil inmiddels!
Blijf a.u.b de ervaringen delen met lotgenoten, geïnteresseerden en professionelen, zolang je denkt het te kunnen!
anja | 14 mei 2014
leef met je mee dat het aanslaat an!
an | 13 mei 2014
Herkenbaar. Grillig verloop nu ook bij mij na bijna 7 jaar rust. Nu voor een predkuur in het ziekenhuis. Toi toi toi.
soof | 13 mei 2014
en er ook nog zo'n goeie blog over kunnen schrijven, knap!
Laat een reactie achter
Uw naam wordt vermeld op de website bij uw reactie. Uw e-mailadres wordt niet op de website getoond en is enkel bekend bij de redactie. ZorgkaartNederland respecteert uw privacy.
Met het inzenden van een reactie geeft u aan akkoord te gaan met de gedragcodes.
Initiatief van
Partners van ZorgkaartNederland
