Geen saai leven (4)…het allerbeste nieuws!

Ik liep onhandig toen mijn neuroloog me uit de wachtkamer haalde. Maar dat kwam omdat ik de ballerina’s van mijn dochter droeg waarvan ik binnen een half uur al blaren had gekregen. We hadden ze nog niet ingelopen.

Een tunnel vol mekkerende lammetjes
Een paar weken eerder verwijderde ik in een pashokje alle metalige dingen die ik droeg en ging daarna op het bedje voor de MRItunnel liggen. 'Rustig aan hoor. U krijgt zo nog een klein prikje.' De verpleegkundige knipoogde heel geruststellend terwijl hij mijn hoofd in een soort Hannibal Lecter-klem zette. 'U mag absoluut niet bewegen'. Dat wist ik, dit was mijn vierde MRI-scan. Voorbereid op de drilboor- en de gierend mekkerende door merg en been snerpende MRI-geluiden. Helemaal geen Silence of the Lambs.

Geen Radio Ga Ga
Ik kreeg eerst oordoppen in en daarna een koptelefoon op. 'Wat wilt u luisteren? We kunnen twee radiozenders ontvangen. Radio 538 en Sky Radio.' Met de herinnering aan vroegere oude tandarts en zijn assistente die samen elke jingle op zijn Hollands meelalden - Skaai RedieJo! - tijdens een pijnlijke wortelkanaalbehandeling koos ik voor 538. Helaas geen Radio Ga Ga. Niet dat je er iets van hoort als de MRI begint te bonken.

Behalve de klem rond mijn hoofd en kin kreeg ik een kap voor mijn hoofd. Op 0,5 centimeter afstand van het puntje van mijn neus. Uit ervaring sloot ik mijn ogen: Zo merk ik er niets van dat ik geen enkele bewegingsvrijheid heb.

Tijdens de scan is het af en toe stil. 'Het is kwa-hart voorj twa-luf!', juichde een 538-stem in mijn oren. En de donkere stem van de verpleegkundige galmde even door de tunnel: 'Zo meteen sluiten we uw infuus aan op de contrastvloeistof. Blijft u vooral stil liggen.' Het bedje schoof even uit de tunnel, ik hield mijn ogen dicht. 'Dan komen zo meteen de laatste vijf tot zeven minuten van uw MRI scan.'

1000 betere plaatsen
Nog even geen gebonk als het bedje weer in de tunnel wordt geschoven. In mijn oren klinkt Clean Bandit met (There's no place I'd) Rather be.

Na maandenlang in de ene na de andere onwezenlijke en ongelooflijke situatie te zijn beland, verbaasde ik me er helemaal niet over dat ik juist op dat moment dat nummer hoorde. Ik verbeet een schaterlach. Ik heb geen angst voor kleine ruimtes. Maar ik kan gemakkelijk 1000 plaatsen verzinnen waar ik liever ben dan in een MRI-tunnel.

Een mooi plaatje
Mijn MRI scan zag er goed uit zei de neuroloog. Wel wat meer schade te zien dan twee jaar geleden. Maar nog steeds zo beperkt dat mijn MS mild mag heten! ‘Je hebt absoluut een rottijd achter de rug. Als ik je ziektegeschiedenis zie dan is deze periode voor jou een enorme klap geweest. Maar geen sprake van dat je nu over bent naar secundair progressief.’ Geen steady achteruitgang vanaf nu. Dat klinkt als muziek in mijn oren. Een mooi plaatje!

Twee pubers op te voeden
Ik rechtte mijn schouders en haalde diep adem. Eindelijk lucht. MS is niet zo dodelijk. De afgelopen maanden heb ik wel grote zorgen gemaakt. Ik heb twee pubers groot te brengen. ‘Hoe ga ik dat doen als ik nu al op weg ben naar invaliditeit?’ Opvoeden betekent meer dan alleen pedagogisch verantwoord doen.

Daar struikel ik wel eens over maar dat kan ook vanuit een rolstoel. Rollend door het leven heeft ook voor mijn schapen gevolgen. Al kunnen ze al veel 'zelluf'. Zij verliezen dan met mij de zorgeloosheid die ik hen van harte gun.

Trots op die pubers!
We hebben ons er doorheen geslagen. Mijn kinderen moeten noodgedwongen wel met mij meebewegen. Wat hebben ze dat goed gedaan! Wat ben ik trots op zulke geweldige pubers!
Maar een snoeihard gelag. Deze les had ik ze graag bespaard...


Anja Prakken


> Lees hier de drie voorgaande blogs van Anja over 'Geen saai leven'