Geen wraak, maar wel een schadevergoeding

Het aanspreken van het ziekenhuis op de fout die er was gemaakt, voelde als een enorme drempel. Enerzijds omdat zo’n groot instituut als een academisch ziekenhuis een bepaalde autoriteit uitstraalt. Anderzijds omdat ik er niet op uit was om de betrokkenen door het slijk te halen of, nog erger, hun baan te laten verliezen. Toch liet ik me overtuigen om een letselschadeadvocaat in de arm te nemen.

De juiste argumenten

Ik heb zelf ook een baan waar risico’s aan zitten. Als ik een fout maak, kan dat verstrekkende gevolgen hebben voor andere mensen. Met dat idee in mijn achterhoofd keek ik ook naar de medische misser. Natuurlijk moest er alles aan gedaan worden dat het niet nog een keer gebeurde en natuurlijk mogen de betrokkenen erop worden aangesproken. Alleen zinde ik niet op wraak.

Een goede vriend vond uiteindelijk de juiste argumenten. Want wat als er meer gevolgen achter weg zouden komen? Lichamelijke malheur die we nu nog niet konden overzien? Ik moest nog minstens een jaar of vijftig door met mijn leven. Voor alle ontstane extra kosten hoefde ik toch niet zelf op te draaien?

Sneeuwbaleffect

En alsof die vriend een vooruitziende blik had, kreeg ik daadwerkelijk meer lichamelijke klachten. Beperkingen, die zelfs het gebruik van een rolstoel noodzakelijk maakten. Later in het letselschadetraject bestempelden experts dat als een mogelijk indirect gevolg van de medische misser.

Dat wist ik toen nog niet. Maar de auto-immuunziektes die ik in de jaren daarna kreeg, hadden zich mogelijk ontwikkeld of verergerd door niet-opgemerkte urineweginfecties. Door het gebrek aan gevoel in de blaas, konden die infecties bij mij vrijelijk woekeren, tot hoge koorts alarmbellen deden afgaan. Koorts verstoorde mijn auto-immuunsysteem dusdanig dat auto-immuunziektes zich als een soort sneeuwbaleffect opbenbaarden.

Lees na de afbeelding verder

Procedures aangescherpt

Die vriend kende via zijn werk in de verzekeringswereld een goede letselschadeadvocaat. Daarmee spreken gaf me vertrouwen. Sowieso zag de advocaat een grote kans op een succesvolle afloop. Na een eerder gesprek met mijn arts, erkende het ziekenhuis mondeling al snel dat er iets niet goed verlopen was na mijn operatie.

En in diezelfde periode bleek dat zelfs nog eens gebeurd te zijn. Dat het ziekenhuis aan de hand van die klachten de procedures had aangescherpt, vond ik al een grote winst. Wat dat betreft is het goed om ook na een medische misser in contact te blijven met het betreffende ziekenhuis, al dan niet via het indienen van een officiële klacht.

Pittig traject

De letselschadeadvocaat wond er geen doekjes om. Zo’n traject kon pittig worden: de onderzoeken die een onafhankelijke arts mogelijk moest uitvoeren, en de keuze ‘schikking vs. tuchtcollege of rechtbank’. Bij dat laatste had ik doembeelden van een juridisch steekspel met moddergooien en valse pogingen elkaar in diskrediet te brengen. Toch vond ik dat ik door moest zetten, ook voor anderen in dezelfde situatie en om het taboe te doorbreken.

Met de billen bloot

Het gesprek met mijn letselschadeadvocaat en een jurist van het ziekenhuis luchtte enorm op. Het ziekenhuis leek zich niet te hebben ingegraven voor een soort loopgravenoorlog. De schriftelijke erkenning van de fout door het ziekenhuis volgde dan ook snel. Alleen dienden onafhankelijke artsen de gevolgen vast te stellen.

Daarvoor moest ik dus letterlijk weer met de billen bloot. En dat hakte er psychisch behoorlijk in. Ik had het al erg zwaar met de gevolgen van de medische misser. Opnieuw allerlei urologische onderzoeken ondergaan, riep weer dat gevoel van schaamte en verdriet bij me op. En op de kleinste details wordt dan gekeken naar materiële en niet-materiële gevolgen. Wat dat betreft kan je zo’n letselschadetraject net zo goed traumatisch noemen.

Lees onder de afbeelding verder

Dilemma

Zodoende ontstond er een dilemma. Eén mogelijkheid betrof: schikken en afsluiten. In gezamenlijk overleg volgde dan een materiële en immateriële schadevergoeding. En het voorgestelde schikkingsbedrag zou genoeg zijn voor de eigen bijdrages aan het rolstoeltoegankelijk maken van onze woning en de aanschaf van mijn rolstoelbusje.

De andere optie betrof verder procederen, nu mijn auto-immuunziektes ook ernstige beperkingen veroorzaakten. Probleem met deze tweede optie was, dat het niet goed te bewijzen viel. Bovendien moest ik daarvoor door de energieverslindende medische molen én in de emotionele achtbaan. Wat er ook in zou hakken bij mijn lieftallige eega, die kampt met een chronische depressie.

Schikking

Ik liet mijn oorspronkelijke en bereikte doelen van het letselschadetraject nog eens door mijn hoofd gaan: het ziekenhuis had de procedures aangepast zodat anderen niet hetzelfde hoefden te overkomen als ik, het ziekenhuis had de fout erkend en oprecht excuses gemaakt én de voorgestelde schikking als schadevergoeding bleek voldoende om mijn leven op de rit te krijgen.

Zou meer dan dat niet hebzuchtig zijn? Ik wilde immers geen wraak, ik wilde niemand een poot uitdraaien en ik hoefde er ook niet rijk van te worden. Al die afwegingen, maakten dat ik besloot te gaan voor de schikking. Daarmee kwam het letselschadetraject tot een einde.

Dat betekende niet, dat ik ook mijn blaasprobleem liet rusten. Ik had immers nog steeds geen bevredigende lichamelijke oplossing gekregen. Dat zou ik met de artsen gaan oppakken…

Lees deel 1 van dit verhaal: "Samen Beslissen na een medische misser, of niet?" >

Lees deel 2 van dit verhaal: "Onzichtbaar maar ellendig" >

Lees deel 3 van dit verhaal: "Liever een stoma" >

Een klacht in te dienen na een medische misser? Lees meer >

Let op: ZorgkaartNederland moedigt u aan om ervaringen te delen. En het staat u vrij om elkaar advies te geven in de reacties onder dit bericht. ZorgkaartNederland geeft zelf alleen geen medisch advies. Bij serieuze klachten adviseren we altijd om een dokter te raadplegen.