Gelukkig, een prik

Vandaag stap 4: het kiezen van een behandeling

Drie goede vragen

Wat zijn mijn mogelijkheden? Wat zijn de voor- en nadelen van die mogelijkheden? En wat betekent dat in mijn situatie? Deze drie goede vragen heb ik me goed ingeprent voor mijn eerste afspraak met The Hand Clinic. Tijdens deze afspraak beslis ik namelijk samen met de arts welke behandeling ik krijg, en ook meteen zal ondergaan.

Eén behandeling kan ik in ieder geval alvast afstrepen: een spalk. Dit heb ik nu een aantal weken zonder resultaat geprobeerd. Mijn voorkeur gaat uit naar een prik met ontstekingsremmers. En wel om twee redenen. Reden één: dit heeft de minste impact op mijn leven. Mijn werk kan ik gewoon voortzetten, vakanties kunnen blijven staan. Bij een operatie moet ik flink wat afspraken afzeggen of verschuiven. Mijn agenda wordt dan een niet te leggen puzzel. Reden twee: een prik laat geen blijvende sporen achter op de binnenkant van mijn pols.

Koetjes en kalfjes

Om 8 uur ’s ochtends ben ik aan de beurt. Als eerste. Ik heb de afspraak expres vroeg gepland, zodat er geen uitloop van andere patiënten is. De ontvangst is heel hartelijk, heel gastvrij. Maar overal waar ik kom, zijn de mensen eigenlijk altijd uiterst vriendelijk. Dat komt misschien wel omdat ik een bekend hoofd heb. Vaak gaat het altijd eerst over mijn bezigheden, koetjes en kalfjes, en pas daarna waarvoor ik echt kom. Geen enkel probleem, ik geef mensen graag een kijkje in wat ik doe.

Deze specialist komt toch nog verrassend snel ter zake. Hij bevestigt de lezing van mij en mijn huisarts: ‘Voor 99% is het het carpaletunnelsyndroom.’ Die ene procent duidelijkheid kan hij verkrijgen via een onderzoek waarbij er elektrische stroompjes door de zenuw worden gestuurd (EMG). De zorgverzekeraar verplicht dit onderzoek bij vermoedens van een carpaletunnelsyndroom. Maar voor mij betekent het een flinke kink in de kabel. Voor het EMG-onderzoek moet ik een aparte afspraak in het VUmc maken. En dat doorboort mijn plan om alles op één dag te kunnen laten plaatsvinden.

En toen de prik

‘Is zo'n onderzoek echt nodig?’ is dan ook meteen mijn verbaasde reactie. Toen ik de afspraak maakte, had niemand een woord gerept over een mogelijk EMG-onderzoek. Gelukkig besluit de specialist dat we het onderzoek wel kunnen overslaan. Daarna stel ik de drie goed vragen die ik uit mijn hoofd had geleerd. De specialist antwoordt keurig, heel uitgebreid. Samen besluiten we dat een prik voor mij op dit moment de meest geschikte behandeling is.

De behandelkamer verlaat ik met een grote witte pleister op de binnenkant van mijn pols. Door de prik is mijn onderarm een uurtje ‘doof’. Vergelijk het een beetje met het verdoofde gevoel dat je hebt als er een kies getrokken is. In principe mag ik met de behandelde arm meteen alles doen. Typen, handen schudden, autorijden, boodschappen, behalve het tillen van warme dranken. De specialist raadt me aan hiermee op te passen, zo net na de prik. Doordat je geen gevoel in je pols hebt, merk je het ook niet als er gloeiend hete koffie of thee over je heengaat.

Anders kan ik alsnog een enorm litteken aan de behandeling overhouden. Iets wat ik juist probeer te voorkomen.

Gerdi Verbeet