Hand in hand: lichaam en geest

Altijd onrust in mijn hoofd

PDD-NOS is een vorm van autisme. Bij PDD-NOS gaat er iets mis in je hersenen, waardoor je minder controle hebt over emoties en je je minder goed kunt wapenen tegen emoties van buiten. Een PDD-NOS-specialist verwoordde het ooit heel mooi: “Iedereen heeft filters in zijn hersenen. Maar als je een vorm van autisme hebt, werken die filters minder goed, of ontbreken ze helemaal. Daardoor komt alles wat je hoort en ziet binnen.”

En dat herken ik. Als ik in een schoollokaal zit, is het nooit stil om me heen. Ik hoor de pennen over het papier krassen, ik hoor vingertoppen op een toetsenbord slaan, ik hoor auto’s buiten voorbij razen, mijn stoel piept en kraakt en is daar iemand in de hoek verkouden? Het gaat maar door. Continu. 24/7. En dat leidt er natuurlijk toe dat ik zo nu en dan eens overprikkeld ben. Dat uit zich in vermoeidheid, hoofdpijn en grote irritaties om de meest futiele zaken.

Naast prikkels heb ik moeite om met emoties om te gaan. Ik uit mezelf niet. Als ik niet lekker in mijn vel zit, dan hang ik niet meteen met een vriendin of mijn moeder aan de telefoon om mijn problemen te bespreken. In plaats daarvan open ik in mijn ziel een grote kast en daar plemp ik al mijn gevoelens in. De sleutel van de kast gooi ik weg. Opdat ik nooit meer in de kast hoef te zijn.

Gevolgen voor fibromyalgie

Op de gevolgen van PDD-NOS reageert mijn fibromyalgie een beetje, soms heel erg. Zoals laatst. Ik had een verjaardag en lichamelijk is dat eigenlijk niet zo zwaar. Gewoon zitten en een beetje leuk doen. Maar mensen praten op een verjaardag, allemaal verschillende gesprekken. Ik kon mij niet focussen op dat ene gesprek, ik kon de rest niet filteren. Ik raakte vermoeid, ik kreeg hoofdpijn, alles deed steeds iets meer pijn. Dat kwam dus niet, doordat ik lichamelijk heel actief was, maar geestelijk wel, en dat gaat gelijk naar mijn lichaam.

Cursus volgen

Ik was al een tijdje bij een therapeut die ook de PDD-NOS vaststelde. Wij merkten allebei dat het zo niet verder kon. Zij wees mij op een cursus speciaal voor jongeren met een vorm van autisme. Bij deze cursus leerde ik om te gaan met emoties. En dat kwam eigenlijk op het volgende neer: schrijf op hoe je je voelt, praat er met anderen over en pak je rustmomenten. Ga bijvoorbeeld even wandelen. De tips lijken een open deur, maar helpen mij wonderwel heel erg. Ik heb mezelf leren analyseren. Als ik nu pijn heb, ga ik na hoe dit kan komen. Zijn het opgekropte emoties? Dan trek ik mezelf even terug of stort ik juist mijn hart uit.

Door fibromyalgie en PDD-NOS besef ik pas echt dat lichaam en geest hand in hand gaan. Dus daarom mijn advies: zorg goed voor jezelf, neem je rust en praat over dingen die je dwarszitten.

Erin van Ravenswaaij (@Erinv96)