Het mooie is dat je er niets voor nodig hebt, behalve jezelf.

Het is best druk, omdat het meestal niet bij één telefoontje of e-mail blijft. Na de operatie moet de patiënt rust nemen. Echter, weet de apotheek welke veranderingen er zijn met betrekking tot mijn medicatie? Kunnen ze bijtijds wat extra voorgeschreven medicijnen thuis brengen? En wanneer worden de aangevraagde hulpmiddelen geleverd?

Het is een uitdaging om de rust te vinden. Ook mijn lichaam moet nog wennen aan de prothese, want mijn been is loeizwaar. De eerste dagen en nachten lig ik op mijn rug tot de wond goed is geheeld. ‘s Morgens word ik wakker van de pijn en moet gewoon opstaan, omdat ik het niet vol kan houden te blijven liggen op mijn rug.

Dankzij een post op LinkedIn kom ik op het idee een app te downloaden voor het volgen van een mindfulness training. In het verleden had ik al eens baat bij mindfulness door het lezen van een boek hierover in een periode waarin enorme stress mijn leven beheerste. Een tante van me raadde een goed mindfulness boek aan en het hielp me te focussen op het hier en nu. De psychische bagage van negativiteit even aan de kant te zetten.

Ik besluit dagelijks even naar de gemoedelijke stem op de app te luisteren, die me meeneemt in een wereld van ‘ont-moeten’. Meditaties voor ademhaling, slaap, een bodyscan, het geeft me de ruimte waar ik nu naar snak. Even geen geregel, geen zorg, geen angst. Gewoon even zijn.

Wonderlijk vind ik het. Hoe simpel kan het zijn? Om even in stilte tot jezelf te komen. Jezelf even terug te vinden, zou ik bijna zeggen. Want patiënt zijn is een deel van wie je bent. Soms lijkt het je volledig over te nemen. Je bent afhankelijk van mensen om je heen, instanties, de overheid. Maar underneath it all, ben je toch ergens nog ‘ik’. En die ‘ik’ raakt soms gefrustreerd, omdat je blij bent met alle hulp, maar ook verlangt naar je zelfstandigheid. Alles weer zelf kunnen doen. Emoties worden maar al te snel aan de kant geschoven, want je wil niet chagrijnig reageren op je lieve man die alles voor je doet. Evenmin ga je niet staan huilen als de pijn eventjes teveel wordt, ik ben immers wel wat gewend toch? En na het zoveelste telefoontje of mailtje naar een zorgverlener kun je ook niet in een mopperbui vervallen, immers iedereen doet toch zijn best voor je?

En wat als je je laat leiden door je emotie? Het geneesproces komt het niet ten goede. Evenmin de relaties met de mensen die je helpen. En de dokter zelf? Die zal je waarschijnlijk een kalmerend tabletje voorschrijven. Wat kan hij of zij anders doen?

Mindfulness is in enkele stromingen binnen de gezondheidszorg doorgedrongen als effectieve behandeling of ondersteuning van een behandeling. Naar mijn mening nog niet ver genoeg. Het leren luisteren naar je ademhaling, het voelen van je lichaam, het halen van kracht uit de stilte. Het maakt een wereld van verschil. Het mooie is dat je er niets voor nodig hebt, behalve jezelf.