Het perfecte spreekuur

Zorg op maat

Als zorgverlener zal je vast de strijd herkennen. De strijd tegen de klok, hoe meer aandacht je de één geeft, hoe meer dit ten koste gaat van de ander. De volle wachtkamers met cliënten die je hoopvol aankijken of zij al aan de beurt zijn.

Terwijl je juist zo graag zorg op maat wilt geven, een luisterend oor wilt zijn en je cliënt maximaal gezien wilt laten voelen. Dit in combinatie met inhoudelijk de juiste zorg.

Dat is al een uitdaging op zich. Niet blind een protocol volgen maar dit passend maken in overleg met de cliënt, zodat hij/zij ook echt de beste zorg krijgt. En dan zit je daar als zorgverlener, maar ook als mens. Word je geraakt door de verhalen die je hoort, voel je de verantwoordelijkheid, heb je ‘s nachts nog je kind getroost en slecht geslapen. En als je pech hebt is het een dag waar de printer stuk gaat, je computer vastloopt en je honger hebt, omdat je pauze volgepland staat.

Dan lijkt zo’n robot zo slecht nog niet: nooit meer uitloop, strakke beleidsvoering en geen privébeslommeringen.

Vertrouwen en rust

Maar dan de kant van de cliënt. Als voorbeeld een zwangere vrouw. Nadat de vorige controle 4 weken geleden is, kijkt ze al dagen uit om het hartje van haar kindje te horen. De bevestiging te krijgen of het goed gaat met de waardevolle schat die ze in zich draagt. Heeft ze wellicht lichamelijke klachten ontwikkeld, spannende verhalen gehoord en misschien zorgen over de bevalling. Zij komt met haar hele verhaal op het spreekuur en heeft een consult van 15 minuten. Een tikje zenuwachtig begint voor haar de controle.

Als zorgverlener wil je het liefst al deze gevoelens ondervangen en haar vertrouwen en rust geven. De juiste zorg als dingen anders gaan, maar juist ook als het ‘gewoon’ goed gaat. Je wilt de signalen opvangen van zorg, angst en zenuwen. Je wilt je voorlichting aanpassen op haar behoefte en verifiëren of dit aansluit.

Maar de eerlijkheid gebied te zeggen dat dit vaak lukt, maar soms net die ene keer niet.

Vaak voel je dit dan aan: ‘Er was nog iets, maar ik heb het niet boven tafel gekregen’. En nog eerlijker? Soms gaat de cliënt gefrustreerd naar huis, en heb je dat als zorgverlener niet in de gaten. Zou voor de cliënt in zo’n geval een empatische robot de oplossing zijn?

Niet perfect, wél echt

Ik denk het niet. Ook al zijn mijn spreekuren niet perfect, toch geloof ik dat mensen zo mooi, complex en verrassend zijn dat de juiste reacties niet voor te programmeren zijn. Ieder mens is zo uniek, zo eigen. Gedachten zijn niet voor ingesteld, moederliefde is niet in te kaderen in vaste patronen.

Dus zullen we het met elkaar moeten doen. Zorgvrager en zorgverlener. Niet perfect maar wel echt. Met onze talenten en onze gebreken. Vanuit volle inzet en een beetje begrip. Want menselijk zijn we tenslotte allemaal!

Vivian Vietje-Scholte