Het ziekenhuis is ziek

Of het nu verplegers, de artsen, de mannen van ICT of de RvB is, we plegen allemaal roofbouw. Op onszelf wel te verstaan. 95% van deze SEH-verpleegkundigen nemen nooit meer pauze. De gemiddelde verpleegkundige staat nog 21% van zijn/haar tijd aan bed. Zo kan ik nog wel even doorgaan. Toch hebben wij nog steeds één van de beste zorgsystemen van de wereld. Hoe kan dat nou?

Enkele weken geleden lag ik zelf op de SEH. Ik vond het een goed idee om te gaan BBQ’en met een korte broek. Wat ruikt die BBQ toch aangebrand denk ik, terwijl ik er perfecte biefstukjes vanaf haal. Later leer ik dat ik mijn eigen been aan het ruiken was, hetgeen ik niet voel door die dwarslaesie. Op de SEH val ik weer in de charmante armen van de vele dames die mij gerust stellen. Anne zit naast mij bed te praten over de angst die ik heb dat het dichtgaan van deze wonden maanden kan duren. Ze luistert aandachtig, dit heb ik even nodig.

Na 5 minuten kijkt ze op haar horloge en zegt: “Zo Niek, nu ga ik weer aan het werk.” Ik schrik er zeg pardoes: maar dit is toch je werk? Ik neem het haar niet kwalijk. Het is namelijk druk op vrijdagavond. Maar ik realiseer mij weer dat wij met z’n allen een bal omhoog houden, wat helemaal niet meer kan. Het ziekenhuis is ziek.

De artsen lopen over, omdat ze in 10 minuten niet alleen een amnese af moeten nemen maar ook vervolgens 8 minuten in dat sexy EPD moeten tikken. De bestuurders worden in hun nek gehijgd door de IGJ, want de pijnscores en het aantal MIP meldingen en overlijdensgevallen moeten kloppen. Want de zorg MOET beter, de kwaliteit MOET omhoog, evenals de efficiëntie. En het lukt ook nog allemaal… of toch niet?

Waarom? Omdat we allemaal harder werken, in onze vrije tijd de administratie doen maar er geen tijd meer is voor rust. Voor het gesprek, voor lol voor alles waar zorgen eigenlijk over gaat. Dit lang volhouden, tezamen met de nijpende personeelstekorten is een burn-out in wording, maar hoe draaien we dat nou om?

Abrupt verander ik mijn speech. We gaan het hebben over persoonlijk leiderschap. Iedereen in deze sector kan goed zorgen voor een ander, maar wie zorgt er nou voor mij? Wie zorgt ervoor dat ik pauze neem, dat ik tijd neem om te rusten, want alleen dan houden we de zorg leuk om in te werken en alleen dan ervaar ik als patiënt een gastvrije zorg.
Het ziekenhuis beter maken noem ik dat.

Josefien, één van onze tweeling van drie, kijkt naar mijn knie in het verband als ik thuis kom. “Papa auw? Ja, papa auw”. Voorzichtig geeft ze een kusje op het verband. “Papa beter? Ja, papa weer beter.”

Misschien dat wij daar als volwassenen nog heel veel van kunnen leren.