Naar de navigatie Naar de inhoud

Hoe bevalt het?

Geplaatst op 15 mei 2015 door - 2388 keer bekeken

Foto Hoe bevalt het?

Onlangs mocht ik zelf weer proeven aan de rol van patiënt rondom de zwangerschap en geboorte van ons 2e kindje.

Professionalmodus uit, patiëntenmodus aan

Hoewel ik mij had voorgenomen om niet als verloskundige, maar als patiënt het ziekenhuis binnen te stappen, moest ik toch flink mijn best doen om niet als kritische professional het zorgpad te bewandelen.
Zoals het een goede patiënt betaamt, had ik het gesprek netjes voorbereid en mijn vragen in mijn smartphone gezet.
Maar binnengekomen bij de zorgverlener werden één voor één de vragen van het protocol op mij afgevuurd. Ik was zo overrompelt dat ik mijn vragenlijstje bijna vergat. Bijna, want aan het eind wist ik ze er toch nog tussendoor te moffelen.
Met nog dezelfde angst voor en onzekerheid over de bevalling als waarmee ik binnenkwam, liep ik daarna weer naar buiten. Ik kreeg langzaam het idee dat ik beter mezelf kon helpen en het ziekenhuis met zijn onpersoonlijke protocollen helemaal niet nodig had.

Frisse tegenzin

2 weken later mocht ik met frisse tegenzin opnieuw op controle komen. Er was een stagiaire die mij uit de wachtkamer riep. In mijn hoofd klonk een stemmetje: ‘O nee hè, moet ik nu ook nog als proefkonijn fungeren?’ Stilletjes ging ik zitten tegenover de voor mij vertrouwde plek.

‘Ik kan me voorstellen dat je helemaal niet zit te wachten om in het ziekenhuis behandeld te worden als je zelf verloskundige bent’ opende ze het gesprek. Ik ging geïnteresseerd rechtop te zitten.  ‘Hoe bevalt het je tot nu toe hier?’ vervolgde ze. Nu had ze me. Ik zat op het puntje van mijn stoel.
 
Deze vragen had ik niet verwacht van zo’n jonge meid. Ik had mij voorbereid op de standaardvragen, zoals of ik mijn kindje wel goed voelde bewegen.  Hierbij zouden mijn antwoorden de richting aangeven in het stroomdiagram van het protocol.

Nu werd ik gekend en gehoord. Mijn antwoord zou geen standaardantwoord zijn. Nu werd er ingeleefd in mijn belevingswereld en er werd ruimte gegeven voor evaluatie.
‘We zijn nu een aantal controles met elkaar op pad, hoe vind jij het tot nu toe gaan?’ Deze jonge meid nam misschien wel zonder door te hebben de verantwoordelijkheid van het ziekenhuis op haar schouders. Met twee simpele vragen had ze mijn arrogante houding omgebogen. Nu gaf ik niet alleen maar ja en amen-antwoorden. Er werd ruimte genomen voor mijn gevoel. Fluitend liep ik daarna het ziekenhuis uit.

Verbeterpunten

Een aantal weken en een prachtige dochter later was ik op nacontrole. Na het gebruikelijke controlevraaglijstje werd ik ook nu verrast door de vraag: ‘Vivian, alles leuk lief en aardig, maar in de zorg kunnen altijd dingen beter. Wat kan er volgens jou verbeterd worden?’. Ik kon niet direct verbeterpunten bedenken, maar opeens moest ik weer denken aan dat jonge meisje, de stagiaire. Hoe zij mij het vertrouwen in het ziekenhuis weer had teruggegeven door die vragen. De durf om te evalueren en dan niet alleen aan het einde als er voor jou niks meer aan verandert. Maar juist halverwege wanneer de antwoorden misschien niet altijd even leuk zijn, maar je de patiënt wel kan behouden of juist verliezen.  Door te ver vooruit  te rennen, zonder stil te staan aan zijn beleving van de zorg.
Het mooie is dat deze tussentijdse evaluaties in iedere tak van zorg de relatie bevorderen.
Het vraagt wel van ons als zorgverlener dat we naast onze patiënt of cliënt gaan staan en niet er boven blijven zweven.

Want een zorgpad bewandel je tenslotte samen.

Vivian Vietje-Scholte



Er zijn nog geen reacties. Laat een reactie achter

Nog geen reacties geplaatst


Laat een reactie achter

Uw naam wordt vermeld op de website bij uw reactie. Uw e-mailadres wordt niet op de website getoond en is enkel bekend bij de redactie. ZorgkaartNederland respecteert uw privacy.
Met het inzenden van een reactie geeft u aan akkoord te gaan met de gedragcodes.