Ik haat je, ik hou van je: een open brief aan fibromyalgie

Weet jij nog toen we naar de Efteling gingen? De hele week had ik mij erop verheugd. De Python, Joris en de Draak, Villa Volta en zelfs het Sprookjesbos. Ik was er klaar voor om een hele dag door het attractiepark te slenteren en achteraan te sluiten in de ellenlange wachtrijen (’50 minuten wachten vanaf hier’). Zelfs dat zou de pret niet kunnen drukken. Nee, dat deed jij wel. Toen ik wakker werd, voelde ik meteen de krachten uit mijn lijf wegvloeien. Ik sleepte me naar de badkamer en keek in de spiegel. Achter mij schudde jij je hoofd: ‘Nee, we gaan niet naar de Efteling. De achtbaan beleef jij vandaag in bed. Liggend.”

Brak

Kan je je dan ook die keer herinneren dat ik werd meegevraagd om uit te gaan? Het zou mijn eerste keer uitgaan worden en ik had er zo verschrikkelijk veel zin in. Er zou een wereld voor mij open gaan, ik zou gaan feesten en de volgende ochtend zou ik zo brak zijn als wat, maar ik had het er voor over. Maar jij gooide weer roet in het eten, ik was zo moe dat ik kon nauwelijks lopen, laat staan feesten. Mijn eerste keer uitgaan ging aan mijn neus voorbij. Later zag ik foto’s van vrienden en ik voelde een steek in mijn buik van verdriet. Ik had daar ook zo graag bij willen zijn.

Heb je even? Ik kan namelijk nog wel een legio voorbeelden van momenten bedenken waarop jij mij teleurstelde. Maar laat ik even stoppen met klagen. Want ja, stiekem ben ik je in de afgelopen jaren een beetje gaan waarderen. Jij hebt me gemaakt tot de persoon die ik nu ben. Vroeger kroop ik weg, hield ik me stil voor een ander. Moet je me nu zien? Zelfverzekerd, spontaan en iemand die haar grenzen durft aan te geven. Soms gaat het nog mis, maar steeds vaker heel goed. Zoals laatst toen vrienden voorstelden om de stad in te gaan, shoppen! Ik had er zin in, keek er naar uit en ik ben gegaan. De dagen daarvoor nam ik rust, dat had jij mij geleerd. Daardoor kon ik mee shoppen en heb ik echt genoten.

Geluksmomentjes

En het cliché klopt: door mijn ziekte geniet ik meer van de kleine dingen des levens. En nee, dan heb ik niet over die rotmuggen die mij in de zomer uit mijn slaap houden. Een mooie lentedag, kunnen uitslapen of knuffelen met Chacha, mijn kat. Van dat soort dingen geniet ik intens. Elke dag tel ik mijn geluksmomentjes. Soms zijn het er meer, soms zijn het er minder. Met die dagen waarop het er meer zijn ben ik gelukkig, dat is dan ook weer een geluksmomentje. 

Waar ik jou misschien nog wel het meest dankbaar voor ben, is dat je rust in mijn leven hebt gebracht. Soms was ik net een paard met oogkleppen: ik zag maar één pad en dat pad moest ik volgen, ook al was het zijspoor soms beter en wist ik dat diep vanbinnen best. Maar ja, ik was nogal eigenwijs, en bovenal een streber eerste klas. Dat is er nu wel vanaf, en dat scheelt een hoop chaos en onrust in mijn hoofd. Ik leef nu volgens het motto: “Als het niet gaat zoals het moet, dan moet het maar zoals het gaat.”

Grote Stap

Onze relatie is toekomstbestendig. Ik besef dat je niet meer weg zal gaan, hoe graag ik dat ook zou willen. Ik moet leren om met je samen te leven, dat we samen door een deur kunnen. Ik denk dat de inzichten die ik door jou heb gekregen daarbij zullen helpen. Dat is een grote stap. Ik kan niet voor altijd boos op je blijven, je voor altijd blijven haten, want dat gaat niet helpen.

Tot snel!

Erin
@Erinv96