Ik kan mijn bloeduitslag digitaal inzien en ben daar niet blij mee

Sinds kort ben ik bijna iedere maand voor een onderzoek in het ziekenhuis te vinden. Per toeval is de huisarts erachter gekomen dat mijn leverwaarden te hoog zijn.

Laat ik eerst de situatie uitleggen. Ik heb astma. Een half jaar geleden had ik last van slijm. De longverpleegkundige opperde om mijn vitamines te checken. Dus deed ik dat. Vitamines waren oké, maar mijn trombocyten te hoog. Ik moest naar de internist. De internist zei: “als je regelmatig last van laag HB-gehalte hebt, gaat je lichaam als reactie meer bloedplaatjes aanmaken. Geen reden om zorgen te maken.” Oké. “Maar je leverwaarden zijn wel te hoog. Ik stuur je door naar de MDL-arts.”

Te hoge leverwaarden, wat nu?

Voordat ik bij de MDL-arts kwam, moest ik weer bloedprikken. De leverwaarden bleken nog hoger dan de eerste keer bloedprikken. Zij vertelde: “Je lever moet nog heel wat jaartjes mee, dus we gaan uitzoeken waar dit vandaan komt. Maar omdat je pas Ziekte van Pfeiffer hebt gehad, wil ik een maandje met bloedprikken wachten.” 'Hoo, wacht even', dacht ik. 'Ziekte van Pfeiffer? Dat wist ik niet? Ik had griep en een week koorts, maar daarna was ik wel op de been'. “Dat kan", zei ze. "Ziekte van Pfeiffer heeft verschillende vormen.”

Drie weken vooraf zag ik mijn afwijkende bloeduitslagen

Een maand later moest ik weer bloed laten prikken en twee weken daarna had ik een belafspraak met de arts. Na het bloedprikken zag ik in mijn dossier dat mijn waardes iets gezakt waren, maar nog steeds ‘rood’. Te hoog dus. Ik begon mij zorgen te maken. Ruim een week later belde de arts: “Ze zouden nu gezakt moeten zijn, maar dat is niet gebeurd. Prik nog maar een keer bloed, dan laat ik ook allerlei auto-immuunziekten checken. Oh, en lever ontlasting in. Mocht er dan niets uitkomen, plan ik een leverbiopt in.” Binnen een week had ik bloed en ontlasting ingeleverd. Anderhalve maand later stond weer een belafspraak gepland.

Vol spanning wachtte ik op de uitslagen. Inmiddels wist ik dat zeven dagen nadat de uitslagen bij het laboratorium bekend zijn, ze ook online voor de patiënt in te zien zijn: in ‘Mijnziekenhuis’ dus. Nu vond ik het spannend worden.

Google zegt: darmziekte

Weer diverse rode waarden. Ook die van mijn ontlasting. De waarden zelf zeggen mij niet zoveel, dus googelde ik wat het betekent. Hier ging het mis. Allerlei darmziekten kwamen naar boven. Ik raakte gestresst en belde manlief op. “Misschien heb ik wel een darmziekte.” “Hoe kom je daar nu bij?”, reageerde hij. “De waardes zijn nog steeds niet goed, dus heb ik gegoogeld wat het betekent. En dan kom ik op darmziekten”, lichtte ik toe. “Ach, laat die diagnose maar aan de arts over”, reageerde hij. “Als het heel heftig is, zal ze vast direct bellen.”

Niet meer in dossier kijken voordat ik de arts spreek

Later dacht ik hier over na. Ik ben voor inzage in het medische dossier, maar dit is best vervelend. Zonder dat ik de waarden kan interpreteren, word ik geconfronteerd met onbegrijpelijke rode signalen. Terwijl ik geen last heb van opvallende symptomen. Maar ik ben nieuwsgierig en onderzoekend. Ik ben niet voor niets journalist. Eigenlijk wil ik van die afwijkende waarden niet weten voordat iemand mij in jip-en-janneketaal kan vertellen wat het allemaal betekent.

Binnenkort moet ik weer verschillende onderzoeken ondergaan. Een colonscopie en een MRI-scan. Een maand later staat een consult ingepland. Ik denk dat ik maar een beroep ga doen op mijn zelfbeheersing: de dag voordat ik de arts spreek, mag ik mijn uitslagen bekijken. Zal het helpen?

 * Dit blog werd eerder gepubliceerd in september 2019. Begin 2020 schreef Klarinda over de uitslagen van de bloedtesten, en de diagnoses die gesteld werden.