Ik zie het aan haar loopje

En nu een jaar later. Op de hele gang is het een gezellig geroezemoes van kamergenoten in gesprek met elkaar. En nu. Wat denk je? Mijn kamergenoot kan amper praten. Er ligt een notitieblok naast haar bed. Als je ervoor gaat zitten en aandachtig luistert en kijkt, kun je woorden ontdekken. Ook wederom is een groter contrast niet denkbaar.
De prater en de niet-prater. Bizar.
Is stil zijn mijn learning curve? En ik loop maar even de gang op.

En dan, ik zie het aan haar loopje...

Ze loopt langs me heen op het moment dat ik samen met Truus Infuus even de benen strek, voor de afleiding en wat voor de gezelligheid. Voor de  afwisseling loop ik maar weer eens even de lange gang van de afdeling MDL af. Loop, nou ja loop... Mijn tred is in geen velden of wegen te vergelijken met het tempo dat ik normaliter heb.

Ik loop rustig, heb alle tijd en ik hoef geen rekening te houden met overig verkeer. Hoogstens een praatje met een verpleegkundige die ik verleden jaar ook al eens gezien heb.

Maar hé, zie daar, een tegenligger. En dan valt het me ineens op. Ik zie het aan haar loopje. Mensen met buikklachten zoals wij, lopen ietsjes naar voren. Dus niet rechtop gestrekt. Net zoals liggen in bed ook fijner is met je rug wat omhoog en een kussen onder je knie. Dat haalt ook de spanning van de buik af.

Op de terugweg van mijn wandeling (en zij van de hare) komen we elkaar weer tegen. Net voordat ik mijn kamer oploop kan ik het toch niet nalaten te zeggen: "Zo je eerste stapjes zijn weer gezet." Waarop zij mij antwoordt, haar hoofd wat scheef, "Ja, zo kun je het ook zien".

Ik wacht nog even met naar mijn kamer te gaan en loop terug naar de gang, zij leunde inmiddels wat vermoeid tegen de muur. In korte tijd (hele korte tijd) vertelde zij haar verhaal. In schril contrast met het mijne. En toch hebben we een gemene deler. Voor haar echt gemeen: colitis ulcerosa. In vergelijk met mij is er geen vergelijk.

En passant vertelde ze nog even hoe enthousiast ze was over de infusie met Infliximab. Dat had zij ook een poos gedaan en toch is ze er bewust mee gestopt. Want we geloven allebei in energie. Ik sta op het punt ermee te beginnen. De vermoeidheid neemt het van haar over. We spreken af elkaar in de loop van de dag nog even op te zoeken. Nu loop ik wel terug naar mijn kamer. Ik zink op mijn bed en barst in huilen uit.

Deze kippenvel-ontmoeting was niet voor niets. Haar korte introductie had ik net even nodig om met een goed gevoel aan de infusie te beginnen. Haar verhaal, haar lijdensweg, ik wil dat dat me bespaard blijft. Ik neem een diepe hap lucht en bedenk me het motto van onze kamer: We gaan ervoor!

Een uur later zit ik relaxed suffe filmpjes te kijken, terwijl de infusie haar werk doet.

Help een ander met het maken van keuzes in de zorg

Deel uw ervaring met zorg en help zo een ander met kiezen.

Schrijf een waardering