In het hart van de huisartsenzorg

Om niemand te vermoeien met de ingewikkelde historie van het huisartsen-vak zal ik me concentreren op mijn eigen ervaringen. Overigens is het erg leuk om boeken van beroemde huisartsen te lezen zoals Toon Tellegen en Frederik van Eeden.

Kundig en betrokken

Maar een huisarts hoeft me niet te vermaken met verhalen, liever heb ik kundigheid en betrokkenheid. Zeker in mijn geval als je meerdere ziektes hebt en specialisten niet samenwerken of overleggen en de huisarts het overzicht op alle medische handelingen en medicatie moet houden. Ik doe veel zelf, ik lees me in, weet van alle medicatie wat het is, en vaak ook nog wanneer het niet samengaat met andere pillen. Kortom, ik houd zelf graag de regie over wat ik mankeer, wat artsen met me van plan zijn en wat de verwachtingen daarvan zijn.

Mijn eerste huisarts had mijn moeder nog op de wereld gezet, zo’n man die de familie kent, de huismiddeltjes kent, zo eentje die gezag uitstraalt. Hij kon aan mijn neus zien als ik ziek was. In hem was mijn vertrouwen grenzeloos. Na zijn pensioen werd ik als kind  automatisch “doorgeschoven” naar een vervanger met wie het niet klikte. Hij praatte bijna niet, gaf geen advies, en nam me niet serieus. Hij miste een hersenstambloeding en dat kostte mij mijn schoolopleiding en mijn vertrouwen in artsen. Het heeft me blijvend geschaad. 

(tekst gaat verder onder de foto) 

Jeannette Woolthuis: " Wederzijds vertrouwen is cruciaal in het contact met de huisarts."

Op zoek naar een andere huisarts

Uiteindelijk zocht ik een andere huisarts, wat een kortstondig avontuurtje werd want deze man had een hekel aan me. Weer op zoek dus. En in die tijd was het erg lastig om een huisarts te vinden. Alle praktijken zaten vol en huisartsen namen niemand aan die buiten een bepaald aantal kilometers woonde.

Via bemiddeling kwam ik terecht een grote groepspraktijk. Daar ben ik ruim 20 jaar gebleven. Niet geheel naar tevredenheid maar ik was huisartsmoe. Best fijn hoor om een huisarts te hebben die jou grappig vindt en jolig doet maar het is niet mijn idee van goede zorg. Uiteindelijk kreeg ik de eerste verschijnselen van de blaarziekte pemphigus. Zijn antwoord luidde alvast mijn vertrek bij zijn praktijk in; ik zou wel tegen de berenklauw zijn aangelopen, vandaar die blaren. Midden in de winter zeker, geen berenklauw te zien.

Ik moest het zelf maar uitzoeken. Maar ik vertikte het om nog terug te gaan naar die huisarts. Ik voelde me zo vernederd en niet serieus genomen, ik kon het niet opbrengen om naar hem toe te gaan. Mijn fysiotherapeut maakte zich zorgen en heeft een huisarts gebeld die hij kende. Volgens hem zou het zeker klikken met haar.

Erkenning bij een nieuwe huisarts

En inderdaad, in het eerste consult, nog slechts een oriënterend gesprek, zegt ze dat ze mijn blaren herkent, ze weet wat ik mankeer! Het is een zeldzame auto-immuunziekte maar ze had het eerder gezien. Dat alleen al gaf me moed. Ze nam me aan als patiënt, een zucht van verlichting!

Natuurlijk zijn er voldoende goede en fijne huisartsen, het is onzin om te zeggen dat ik de enige fantastische huisarts heb maar ik deel graag wat me zo aanspreekt in deze huisarts.

Allereerst leest en onthoudt ze haar dossiers, onthoudt de informatie van specialisten en medicatie. Ze heeft overzicht over de behandeling door specialisten en wat dat met mij doet. Ze accepteert mijn kennis over mijn lichaam en is nieuwsgierig naar wat ik gelezen heb over mijn ziektes.

Ook bespreekt ze alle sociale problemen en mijn bezorgdheid om mijn familie, hoe ik me daarbij voel en wat de gevolgen zijn op mijn ziektes en conditie, met recht een echte huisarts.

Als zij mijn lichamelijke situatie niet vertrouwt dan komt ze op huisbezoek, want ze wil met eigen ogen zien hoe het gaat. Juist dat geeft mij het vertrouwen dat ze ook daadwerkelijk ziet hoe ik er aan toe ben. Ze houdt me in de gaten, belt me als ze dat nodig vindt. Ik voel me veilig bij haar, ze ziet me, ze hoort me, ze denkt mee. 

Respect en overleg

En niet onbelangrijk, ze respecteert mijn grens van wat ik wel en niet wil laten doen en begrijpt mijn weerstand en angst voor ziekenhuizen. Dat ze daarbij regelmatig haar eigen bezorgdheid tegenkomt en dat voor zichzelf houdt is prettig voor me.

Ik kan altijd met haar overleggen, we beslissen samen over wat er wel en niet behandeld wordt, niets gaat buiten me om. Alle informatie-uitwisseling met anderen wordt met mij gedeeld.

En het is buitengewoon prettig dat ik een mail kan sturen met foto’s van de nieuwe blaren en de vraag kan stellen wat haar mening is; wel of geen antibiotica en verandering van dosering van de andere medicatie.  

Wederzijds vertrouwen

Ik kan haar kunde en kennis vertrouwen, maar zij vertrouwt ook mijn kennis. Dat wederzijds vertrouwen is cruciaal in mijn contact met de huisarts. Daarbij is het ook nog een bijzonder vriendelijk prettig en humoristisch mens. Ik bof maar dat ik zo’n huisarts heb getroffen. En eigenlijk gun ik iedereen zo’n huisarts want het is de spil van het gehele zorgcircuit.

Jeannette Woolthuis schreef eerder over haar medische ervaringen in de blogs In het ziekenhuis met meerdere chronische ziektes,Tijdsdruk, en Om ziek van te worden