Naar de navigatie Naar de inhoud

Intouchables in Utrecht

Geplaatst op 4 augustus 2016 door - 5939 keer bekeken

Foto Intouchables in Utrecht

De lift omhoog in heel zijn eenvoudige stille symboliek. Terug in het verpleeghuis van de vele dagelijkse uurtjes thuis of bij goede vrienden. De dagelijkse prikkels en gezonde buitenlucht houden Ellen in conditie en bij de les.

Zeg nou zelf: roept het beeld links niet associaties op met de ontroerende en tegelijkertijd hilarische filmhit Intouchables uit 2011? Daverende kaskraker met sublieme en bekroonde hoofdrollen voor de acteurs Omar Sy en François Cluzet. Hartveroverend script naar het waargebeurde verhaal van een aan de rolstoel gekluisterde aristocraat uit Parijs die dikke maatjes werd met een Senegalese rauwdouwer en charmeur uit de banlieue.

Buddy John: ‘Als wij met de rolstoel flaneren, allebei met zonnebril op, Ellen majesteitelijk in de kleren, ik gedienstig aan het stuur, dan zie ik de mensen onderzoekend kijken, loeren bijna. En vaak draaien ze zich later nog heel even stiekem om. Die zijn ooit naar Intouchables geweest, denk ik dan. Hun blik verraadt. Zo van: dat krankzinnige verhaal uit de bioscoop speelt klaarblijkelijk ook in Utrecht.’

Van Intouchables zijn vele Nederlandse versies. Zoals de onze. Ellen doet dat nu minder dan een jaar geleden, toen wuifde ze nog guitig naar voorbijgangers, maar het genieten blijft. Van John hebben we er nog een heleboel die voorkomen dat we in de puree komen te zitten. Het is vaak een kwestie van een telefoontje of een mailtje over en weer. Zoals afgelopen zondag, toen ik me ongestoord kon ergeren aan een niveauloze wedstrijd om de Johan Cruijff Schaal in de Arena die nog het meest weg had van een paardenstal. Zonder de spectaculaire springveer Kenneth Vermeer bij Feyenoord in het doel was er eigenlijk op voorhand al geen fluit aan. Ellen had een formidabel goede dag. Je ziet het al aan haar oogopslag. Ik kreeg haar zowaar voor wat vingeroefeningen achter de piano en later neuriede ze mee met een klassiek concert op de tv. En de dokter een paar jaar geleden maar waarschuwen voor het sociale isolement en het zwarte gat. Het balboekje van onze eigen Maxima vult zich spelenderwijs. Daar is geen woord aan overdreven.

Ik mopper wel eens over verlies van zoveel dingen die het leven altijd tot een feest maakten. Want om nou te zeggen dat we voortdurend de polonaise lopen, nou nee, niet bepaald. De beperkingen door parkinson en die merkwaardige cocktail van fluctuerende gedragsstoornissen die ze Lewy Body dementie noemen, hakken er stevig in. Maar we zijn niet voor een kleintje vervaard. De wijsgeer Quintus Heronimus wist al: tegenslag toont de ware aard van de mens, voorspoed verdoezelt die vaak. We blijven ongenaakbaar, zijn er trots op dat we het nog altijd samen rooien en bij dementieconsulent Albert, zijn woorden, zelfs als rolmodel te boek staan.

Elke tweede zaterdag van de maand (en elke woensdagavond inmiddels ook) zwaait Welzijnsmedewerkster Elly het grand café van verpleeghuis De Ingelanden open voor een dineravondje en muziekoptreden. Onze tafel vult zich nog steeds moeiteloos met vrienden die voor deze gelegenheden met een wachtlijst rekening moeten houden. Klinkt krankzinnig, maar zo is het toch echt. We zijn bevoorrecht met Maggy bij wie Ellen elke maandag verpoost voor manicure, gezichtsbehandeling, het luisteren naar klassieke muziek en het avondeten. We hebben Esmé die tweemaal per week thuis op vaste tijden komt buurten. (‘Oh jeetje Ellen, je morst met je broodje kipkerrie.’ ‘Ach kind, Jopie wast toch wel’). Ellen haar oud-collega Wil (liet afgelopen week bij de fietsenmaker de banden van Ellen d’r rolstoel oppompen) die elke veertien dagen de woensdagmiddag vult zodat ik in Rotterdam therapeutisch kan wandelen met Cees, mijn technicus bij mediatrainingen. En zo kan ik doorgaan. Of het nu om parkinson gaat, MS, ALS, Alzheimer, een herseninfarct - je moet jezelf opnieuw uitvinden en je leven anders gaan organiseren. Al zes jaar lukt het!

De uitsmijter gun ik ons verpleeghuis. Ik mopper wel eens. Ik spuw gelijk de Etna hete lava bij slordigheden en de automatische piloot. Ik ben niet op losse krachten. Verpleegzorg behoeft consistentie en continuïteit. Passanten kan je nergens op aanspreken. Ze kennen vaak het zorgplan niet eens. Ze vergeten bijvoorbeeld het tandenpoetsen. Hoorde van een ander verpleeghuis dat daar een oelewapper op de warmste julidag van dit jaar een bewoonster onder drie dekens had laten gaar koken. Waar komen trouwens middenin de zomer zo ineens drie dekens vandaan? Komt zo’n uilskuiken weg met een standje? Zoals ook bij het vergeten de bedbeveiliging omhoog te trekken? Mag hopen van niet. Het zijn elementaire fouten. Laatst werden de slechtste verpleeghuizen met een zwarte lijst aan het kruis genageld. Voorpaginanieuws. Alle aandacht voor de prutsers onder de Nederlandse verpleeghuizen, die de veiligheid en gezondheid van de bewoners vernachelen, verflauwt toch niet weer? In godsnaam niet alsjeblieft! De vaste bezetting in ons verpleeghuis lijst ik in. Ik zou anders nooit drie mantelzorgsnipperdagen hebben opgenomen om aan de Belgische kust in De Panne aan een volgend boek te werken over het omgaan met parkinson en dementie.

De lift blijft in beweging. We bedienen die zelf. Ik fungeer vooral ook als impresario van mijn zieke vrouw. Eens even zien: voor vandaag heeft ze de kapper, Danny. En ze moet naar Piet in de sportschool. De volgorde maar beter andersom, toch? Er is ook koorzang in Vleuten. Dat lijkt me iets voor met John.

Johan Carbo

Hulp bij kiezen

Filter en sorteer alle zorgaanbieders

Maak een keuze voor een zorgaanbieder door de hele lijst te filteren en sorteren.

Bekijk alle zorgaanbieders


Er zijn nog geen reacties. Laat een reactie achter

Nog geen reacties geplaatst


Laat een reactie achter

Uw naam wordt vermeld op de website bij uw reactie. Uw e-mailadres wordt niet op de website getoond en is enkel bekend bij de redactie. ZorgkaartNederland respecteert uw privacy.
Met het inzenden van een reactie geeft u aan akkoord te gaan met de gedragcodes.