Je zal maar dood zijn

Jazeker, het kan verkeren in heel dit dramatisch brute proces van parkinson en Lewy Body dementie dat ons zo onherstelbaar getroffen heeft. Als het leven niet meer klopt – wat dan en hoe dan? Als je op de brokstukken van je prachtige bestaan zit, hoe dan niettemin doorleven, ook al is het met de moed der wanhoop? Ik schrijf onze vriendenkring in ronkende bewoordingen:

Naar de fysio vandaag was Ellen zó fantastisch helder! Ik had zowaar een conversatie met haar, als vanouds! Ik pakte bij het stoplicht meteen mijn blocnote en bic van het dashboard.

‘Ben ik dood?’

‘Nee lieverd, dat ben je niet, anders had je me dit niet eens kunnen vragen.’

‘Oh ja, dat is waar.'

Vanuit mijn ooghoek zie ik haar prakkiseren.

‘Ben jij dan dood?’

‘Ik? Nee, ik evenmin, want anders kwam onze Skoda met zijn witte sexy dakje nu geen meter meer vooruit - je ziet toch dat we rijden.’

‘Je zal maar dood zijn.’

‘Schei maar uit, maar je hebt momenteel wel een lekkere straffe wind mee om snel te hemelen. Zullen ze daarginds van op kijken.’

‘De hemel? Die bestaat niet eens.’

‘Je hebt er vroeger als dochter van een hoge piet bij het Leger des Heils anders wel veel over gezongen. Met tamboerijn nog wel.’

Stilte. Ze ademt diep in en dan weer uit. Ze knikt.

‘Ja, dat was toen.’

‘Geen hemel?’ Ik ben zo blij dat ze praat.

Bijna fel: ‘Nee die is er niet.’

Een perpetuum mobile ondanks dat ze er verder het zwijgen toe doet. Ze heeft voor haar doen al zoveel gezegd.

‘Toch Ellen – geloof jij niet, net als ik, in het mystieke: filosofie, Spinoza, of ga ik nu zeveren?’

Dromerig kijkt ze voor zich uit. De radertjes vertikken het weer. Over haar brein gaat helaas weer een dikke, donkere, onheilspellende deken. Ik zoek naar de semantiek van haar woorden, want die moet er onherroepelijk zijn. De huizenrijen in de Utrechtse nieuwbouwwijk Leidsche Rijn glijden voorbij. De okergele brug naar de koffiebranders van de Douwe Egberts komt in zicht. De ruitenwissers vechten zich stoer naar vroegtijdige slijtage.

Je moet eerst jezelf kunnen ontroeren alvorens dat een ander te kunnen doen, leerde Quintus Heronimus ons vanuit de Romeinse mythologie al ver voor Christus. Ik hoef mezelf niet meer te ontroeren, het gebeurt sinds de diagnose parkinson en daarna Lewy Body helemaal vanzelf. Wat gaat er nog allemaal om in dat door dementie aangetaste hoofd? Ze is zo ver weg en blijft gelijkertijd toch zo dichtbij. Onze toch al zo hechte relatie heeft zich nog meer verdiept.

‘Van die versnellingspook afblijven Ellen als we rijden.’

‘Het is toch zeker ook mijn auto.’

Johan Carbo