Johan

Ik wurm mezelf en dan mijn tas naar binnen. De stapel met dozen in de hal lijkt hoger dan vorige week. “Ik dacht dat je de dozen weg zou zetten bij het oud papier?”, zeg ik tegen Johan. Hij kijkt me aan en haalt zijn schouders op. “Ik weet het niet meer”.

"Kiek es eem"

Al zigzaggend tussen de rest van de spullen, dozen, papieren en de lege flessen wijn, baan ik mezelf een weg naar de stoel. Johan zit ondertussen op de bank met een berg wasgoed om zich heen.
Hij draait een shaggie en zet de televisie zachter. Ik zie nu dat hij een wond op zijn voorhoofd heeft, met een behoorlijke bloedkorst erop. Wanneer ik vraag wat er gebeurd is, haalt Johan zijn schouders op: “ik weet het niet”.

Dan vraag ik hoe het met hem gaat. “Mijn telefoon doet het niet, klote ding! Kiek es eem”. Met mijn minimale digitale kennis kom ik uiteindelijk er achter dat hij geen beltegoed meer heeft. Ik start mijn laptop op en samen loggen wij in bij zijn bank om geld over te maken naar zijn pinpas voor nieuw beltegoed.

Meevallertje

Daarna laat hij mij nog wat poststukken zien en bel ik voor hem een instantie. “Zijn we klaar voor vandaag? ” vraagt Johan. “Nee Johan, het feestje begint pas… Ik stel voor dat we een nieuwe poging doen om je huis op te ruimen. Begin jij vast met de was opvouwen? Dan verzamel ik alle lege wijnflessen.”

Johan zucht eens diep, maar komt toch in beweging. Ondertussen vraag ik hem naar alle lege wijnflessen; “Ja, ik had een meevallertje, de gokkast gaf goed terug dus ik kon de slijterij leegkopen.” Ik zucht eens diep. Ik vraag mezelf hardop af of een beschermde woonvorm met 24uurs begeleiding geen betere plek is voor Johan. Johan kijkt me aan en haalt opnieuw zijn schouders op; “ik weet het niet”.

>> Lees alle blogs van Tactus Verslavingszorg

Heeft u als cliënt een ervaring in de ggz en wilt u die delen met andere mensen? Ga naar www.zorgkaartnederland.nl en zoek op de naam van uw zorgverlener of zorginstelling.