Naar de navigatie Naar de inhoud

Lief klein meisje

Geplaatst op 31 december 2015 door - 8496 keer bekeken

Foto Lief klein meisje

“Ooh, het is al bijna tijd. Zou hij niet te laat komen? Hmm, misschien als ik tot 100 tel. Zou hij er dan wel zijn? Of misschien toch tot 200? 1,2,3,4,5,6,7,8 mijn lieve papa komt mij fijn ophalen, naar school toe! Waar was ik gebleven met tellen?"

"1,2,3,4. Wat raar! Ik heb het gevoel dat er iemand naar mij zit te kijken! Ja, daar is het weer, recht voor me. Ik kijk maar niet meer. Ik vind het een beetje vreemd. Ja! Zie je wel, ze blijft maar kijken! Een heel oude mevrouw.

Ze heeft heel veel rimpels, en van dat grijzige haar dat in zo’n knot bijeengebonden zit. Ze heeft wel mooie ogen, alleen staren die me zo eng aan. Ze zijn blauw, ijzig blauw en doen me op een of andere manier aan iemand denken.”

Breekbaar

Verpleegkundige Ellen ziet haar zitten, mevrouw Pietersen. Ze zit in een hoek van de woonkamer voor het raamkozijn. Haar breekbare gestalte is diep weggedoken in de kussens van haar stoel. Haar kleren, die een paar maten te groot zijn, zwabberen om haar tere lichaam heen. Ze wiegt wat heen en weer. Ellen hoort haar zachtjes neuriën.

"Hmmmmmmmm. Ik probeer weg te kijken, maar die ogen trekken me als een magneet weer terug. Ik kan niet wegkijken.. Ik sla mijn ogen neer, en probeer stiekem door mijn wimpers te gluren. Ik zie dat zij hetzelfde doet. Waarom zit die mevrouw daar nou? En waarom zit ze daar helemaal alleen? Heen en weer wiegend op haar stoel."

Dezelfde ogen, ander gezicht

Mevrouw Pietersen lijkt geconcentreerd naar buiten te kijken, ziet Ellen. Waar zit ze toch met haar gedachten? Vaak moet Ellen denken aan de foto’s op de kamer van mevrouw Pietersen. Foto’s van mevrouw Pietersen als klein meisje, dezelfde ijsblauwe ogen alleen in zo’n ander gezicht. Een meisje dat nog haar hele leven voor zich heeft, die geen weet heeft van wat het leven haar verder zal brengen, van de vrouw die ze uiteindelijk zal worden.

“Ze zit zo dichtbij dat ik haar bijna kan aanraken. Zal ik? Heel voorzichtig beweeg ik mijn hand naar haar toe. Ik probeer zo langzaam mogelijk te bewegen, maar dat gaat niet heel makkelijk. Mijn handen trillen een beetje en zijn zo zwaar. Ik probeer er niet op te letten, maar zie dan dat de mevrouw haar hand ook zo beweegt. Precies zoals ik! Ik breng mijn hand naar mijn gezicht toe, en ook zij doet hetzelfde. Doet ze me nou expres na? Ik voel de huid onder mijn vingers, het voelt anders dan ik gewend ben, net alsof mijn gezicht niet langer het mijne is. Ik tast naar mijn haar. En voel hoe mijn haar in een knot bijeengebonden is.”

Naar bed

Ellen ziet dat mevrouw Pietersen haar handen beweegt, wijzend naar het raam. Ze lijkt wel in trance, zo geconcentreerd lijkt ze. Waar zou ze naar kijken? Buiten is het donker, dus veel valt er niet te zien. Ellen kijkt op haar horloge, het is al bijna het einde van haar dienst. Tijd om mevrouw Pietersen naar bed te brengen.

“Ik schrik op van een stem die roept: 'Mevrouw Pietersen! Gaat u met mij mee?' Een mevrouw met een wit overhemd komt met snelle stappen op ons afgelopen. Ooh, zie je! Daar zal je het hebben, de eenzame mevrouw wordt vast nu opgehaald. Even voel ik me verdrietig, want dan ben ik weer alleen. Maar nee, papa komt mij zo halen! Dan kan ik fijn naar school toe. Hoelang zou het nog tellen zijn? 100 tellen of misschien toch 200? Ik begin maar alvast.. 1,2,3,4,5.

Rosanne Steensma



Er is 1 reactie geplaatst

Astrid Zijlstra | 29 januari 2016

Prachtig mooi verhaal Rosanne!


Laat een reactie achter

Uw naam wordt vermeld op de website bij uw reactie. Uw e-mailadres wordt niet op de website getoond en is enkel bekend bij de redactie. ZorgkaartNederland respecteert uw privacy.
Met het inzenden van een reactie geeft u aan akkoord te gaan met de gedragcodes.