Luiers

Geen dag hetzelfde

Veel erger is dat men in dit verpleeghuis denkt dat de zorg te vangen is in een zorgplan, en dat zo’n plan dan ook nog eens een afspraak met de familie betekent. Mijn lieve dementerende is nog thuis en ik merk dat geen dag hetzelfde is. Ze wisselt van stemming, ze is moe. Ze drinkt soms veel, soms weinig. Wat vandaag wel gaat, gaat morgen niet. Wat het beste is, verandert per dag. Trouwens, ik zelf moet ook de ene dag veel vaker plassen dan de andere, met als centrale lijn dat drie keer veel te weinig is. Daar kun je dus helemaal geen norm voor in het zorgplan opnemen. En dat geldt ook voor bijvoorbeeld vaste tijden van opstaan en slapen gaan. En waarom moet de familie daarover meebeslissen? Kan de bewoner dat niet samen met de verzorgende zelf uitzoeken?

Ik geef mijn liefje nu al twee jaar luiers. Ze werd opeens incontinent, op een zaterdag, zowel aan voor- als achterzijde. Alsof ze de moed had opgegeven om er zelf op te letten. Laten we er dan voor zorgen dat ze dat ook niet meer hoeft! Een luier is in onze ogen respectloos, maar in de ogen van de dementerende is het een opluchting. Niets is zo kwetsend als steeds te merken dat je het alweer hebt laten lopen en iemand je nu helemaal uit- en aan moet kleden en je bed moet verschonen. En weinig is zo heftig als wel naar de wc moeten, maar niet kunnen omdat er niemand is die je komt helpen.

Blij met een incontinentieluier

Mijn moeder is ook blij met haar incontinentieluier. Ze is niet incontinent, maar moet ’s nachts anders twee of drie keer uit bed om naar de wc te gaan. Uit bed gaat wel, er in kan ze niet zonder hulp. Dus moet ze bellen en zit ze op de rand van haar bed in de kou te wachten tot die er is. Nu slaapt ze door, lekker onder de dekens, met een luier om.

Buitenstaanders denken dat die luier vreselijk is. Maar denk na en je ziet dat die oplossing rust geeft. Zorg in een verpleeghuis moet erop zijn gericht angstige situaties en onrust te vermijden en de bewoner een gevoel van veiligheid en welzijn te geven. Dat kun je niet afspreken in een zorgplan. Je kunt dus niets anders doen dan het aan de dagelijkse verzorgers toe te vertrouwen. Die hebben meer ziekte-inzicht dan jij, kijken objectiever en kunnen inspelen op wat vandaag wel lukt en wat niet. Wil je meepraten? Noteer bijzonderheden dan in een schriftje en bespreek ze wekelijks met de zorgverleners.

Voor mij was het stuk in de krant vooral een voorbeeld van hoe het niet moet. En daarmee heb ik iets heel tegenstrijdigs gezegd. Ik geloof dat de in de krant ten tonele gevoerde manager flink fout zit. Tegelijkertijd pleit ik ervoor de keuzes aan de verpleeghuisstaf te laten. Vertrouw ik ze nou wel of niet?

Sybren Kalkman