Mag het een pilletje minder zijn?

Wat is nu het geval? Tegen de pijn van deze onverwachts versleten heupen kreeg ik aanvankelijk al een hoge dosis oxycodon, een zware pijnstiller. Later is dit door een andere arts, die beaamde dat deze medicijnen wel erg pittig zijn, teruggeschroefd naar driemaal daags een paracetamol van 1000 mg. Na de eerste operatie kwamen de oxycodon-tabletten daar weer bovenop. Het idee erachter is dat de pijn na de operatie onderdrukt moet worden, omdat bewegen met pijn erg moeilijk, zoniet onmogelijk is. En een goede revalidatie begint met jawel... Het liefst op de dag van de operatie weer in de stoel proberen te zitten en de dag erna naast het bed staan. ‘Beter bewegen met een pijnstiller meer, dan stilzitten door de pijn’ is het motto!
Daar kan ik het alleen maar mee eens zijn.

Toch, bij beide operaties ging het in de eerste week thuis na ontslag mis. Zware hoofdpijn tot misselijkheid toe en overgeven. Mijn oude vertrouwde paracetamol hielp niet meer. Ik gebruikte dagelijks meer dan een driedubbele dosis en daarbovenop de morfinetabletten. Door het overgeven kon ik mijn medicijnen voor mijn donornier niet binnenhouden en moest ik naar het ziekenhuis toe. Staan of lopen ging niet en dus kwam er een ambulance om me op te halen. We woonden twee hoog in een flat en er was geen lift. Door het raam werd ik op een brancard met behulp van de brandweer in de ambulance getild. Op de eerste hulp kon men niets vinden wat de hoofdpijn verklaard.
Deze onfortuinlijke ervaring herhaalde zich maar liefst zes of zeven keer in de tijd na de eerste heupoperatie tot nu. En op dit moment is het alweer bijna zes weken terug dat ik de tweede heupprothese kreeg.

Tijdens al deze bezoekjes aan de spoedeisende hulp  heeft men allerhande onderzoeken gedaan om te achterhalen waar de hoofdpijn van vandaag kwam. Zelfs een ruggenprik om te controleren of er geen sprake was van hersenvliesontsteking. Het leverde niets op.
De conclusie was dat het moest gaan om migraine.
Ik sputterde nog tegen dat de ‘aanvallen’ zijn ontstaan na de heupoperaties. En dat het kan zijn dat de paracetamol daardoor niet meer helpt, omdat ik zoveel pijnstillers slik. Of dat door de pijn van de slijtage of operatie mijn houding meer verkrampt is, en de stramme spieren de hoofdpijn veroorzaken. Intussen had ik toch tabletten gekregen tegen de hoofdpijn en nog pillen tegen de misselijkheid. Deze kon ik evenmin binnenhouden bij een volgende ‘migraine’-aanval, immers het ging gepaard met overgeven. Dus ik kreeg een neusspray en zetpillen. Na de tweede operatie had ik erge last van kramp en ook daar kreeg ik een pilletje voor. En toen ik als zovelen met mij de griep kreeg en met hoge koorts in het weekend naar de dienstdoende huisarts ging volgde weer een recept voor een pilletje tegen de griep. In het weekend kostte deze maar liefst 60 euro bij de apotheek, dus ik besloot rigoreus: “Nee, ik hoef deze pil niet!"

Ik word onderhand misselijk van alle pilletjes die maar al te snel worden voorgeschreven en ook niet altijd goed doordacht. Bij een langdurig gebruik van paracetamol kan men ook al hoofdpijnklachten krijgen. En zou de fysiotherapeut niet eerst kunnen kijken naar een goede houding van mijn lichaam met de nieuw verkregen prothesen in de heupen, in plaats van maar weer een pilletje erbij te moeten gaan slikken?

Met een moeilijk woord spreekt men soms over medicalisering van de samenleving en ik moet beamen dat dit niet helemaal ongegrond is. De dokters willen maar al te graag iets kunnen betekenen voor de patiënt, zelfs als je met vage klachten aankomt. Maar de ervaring leert dat als je voor iedere kramp, pijntje of misselijkheid een tabletje krijgt, je daar niet altijd beter van wordt.

De medicijnen die ik uiteindelijk overhoud omdat al die verschillende pillen achteraf toch niet effectief bleken tegen de hoofdpijn, misselijkheid of kramp mag ik netjes teruggeven aan de apotheek, waar ze vervolgens worden vernietigd. Eerder heb ik ze zelf van mijn eigen bijdrage betaald en ik heb nog gedacht om ze op te sturen naar Kenia, want de nierpatiëntenvereniging daar heeft een ernstig tekort aan medicijnen. Helaas mag dat niet vanwege strenge douaneregels. En ook zijn er waarschuwingen dat medicijnen soms verkeerd gebruikt worden in arme landen, omdat bijsluiters niet gelezen kunnen worden. Jammer, maar blijkbaar is er geen andere weg dan vernietiging.
Dus met een schoenendoos vol pillen, sommige zelfs ongeopend in originele verpakking op weg naar de apotheek.

De volgende keer probeer ik assertiever te zijn en van tevoren al de vraag te stellen: "Mag het alsjeblieft een pilletje minder zijn?"