Menselijke artsen - deel I

Dit blog is een bewerking van het blog dat Cora dit voorjaar op haar eigen website heeft gepubliceerd.

Mijn dochter brengt me die bewuste maandag naar het ziekenhuis. In het voorgesprek geef ik aan tot hoever ik wel en niet behandeld wil worden. Dat geeft nog wel enige verwarring. "Tijdens een operatie reanimeren we altijd als dat aan de orde is. Wilt u dat dan ook niet?" Ja, natuurlijk wil ik niet overlijden op de operatietafel. Maar als er van alles mis is, wil ik ook niet als 'kasplant' verder leven.

We kunnen er niet zoveel mee, merk ik, maar ik wilde het wel gezegd hebben en genoteerd. "Maar betekent dat dan, dat we u status A (niet reanimeren) moeten geven?" Nee, dat ook weer niet. Ik geef me maar over.

Op reis

Dan mag ik me klaarmaken voor de operatie. Bloot in een ziekenhuisschort op een bed. De gynaecoloog die ook bij de operatie zal zijn, bereidt me voor. "Het is fijn als je voor de narcose aan iets moois denkt, dan kom je prettiger weer bij", zegt ze. "Ben je nog op vakantie geweest vorige zomer?"

Ik begin te vertellen over het reizen door Italië, het prachtige landschap. Dan krijg ik een kapje op mijn mond en neus. De gynaecoloog praat vol liefde verder over Italië. Ik lig te glimlachen. "Nu tellen we tot drie en dan ben je weg." En weg ben ik.

Fijn wakker worden

Na ongeveer anderhalf uur word ik langzaam wakker met het gevoel dat ik moet plassen. Ik wil uit mijn bed stappen en ontdek dan dat ik niet thuis ben.

Er komt iemand naast me staan. "Goedemiddag, u bent op de verkoeverkamer in het ziekenhuis. De operatie is goed gegaan. U kunt nu rustig aan weer wakker worden."

Ik hoor mezelf kreunen van de pijn. "We zullen nog een beetje meer morfine geven tegen de pijn. Wilt u een waterijsje?" Daar ben ik nog niet aan toe. In de verte hoor ik een gesprek met een meneer over een apneu wat hij van tevoren had moeten melden. Een heel gedoe.

Aai over mijn arm

Dan is daar opeens de gynaecoloog. "Dag schoonheid, de operatie is goed geslaagd. We hebben een hele knollentuin verwijderd en je eierstokken zagen er nog mooi uit." Ze aaide over mijn arm. "Ik ben al vrij, maar ik wilde je dit toch nog even zelf vertellen."

Ik word er helemaal blij van. "Doe mij nu maar een ijsje", zeg ik.

Lees het eerste blog van Cora over haar diagnose baarmoederkanker, haar wilsverklaring en alles wat dat met haar doet.