Menselijke artsen maken het verschil - II

Na het ijsje word ik naar de verpleegafdeling gebracht. Op een eenpersoonskamer mag ik mijn roes verder uitslapen. "Wilt u nog wat eten?” Ik eet enkele hapjes spinazie en aardappelpuree in de hoop dat het helpt tegen de misselijkheid. Ik app mijn kinderen dat alles goed is gegaan en bel met Wim. Mijn dochter komt nog even langs. Het is goed.

Allerliefste verpleegkundige

Die nacht slaap ik slecht. Misselijk, pijn bij elke beweging en op de rug slapen kon ik toch al nooit zo goed. Om 2.00 uur heb ik zo'n rammelende maag dat ik er last van heb. "Zal ik u een beschuitje brengen?" vraagt de allerliefste verpleegkundige. Het worden de lekkerste beschuitjes met kaas die ik ooit gegeten heb. Ik voel me meteen veel beter.

De volgende ochtend word ik goed wakker. De pijn valt dankzij de medicatie wel mee. Ik ben wel moe en val na het ontbijt meteen weer in slaap.

Lees na de afbeelding verder

Opnieuw contact maken

Wanneer ik weer wakker word, ben ik me bewust van die wond. Ik moet nu opstaan om te gaan plassen. Oehhhh… voorovergebogen als een oud vrouwtje loop ik de vijf stappen naar het toilet.

"U moet wel goed leegplassen, want uw blaas moet weer op gang komen nu." Pfff, ik kan helemaal niet meer plassen. Het voelt alsof ik het contact met mijn blaas opnieuw moet aanmaken. "Probeert u het straks nog maar een keer. Zullen we nu dan de pleister van de wond halen?" Daar ben ik op dat moment ook helemaal nog niet aan toe. Ik zie zo'n gapende snee van 15 cm voor me, met zo'n rij met geknoopte hechtingen. Dat wil ik nog even niet zien. "Oké, dan doen we het later, gaat u nu eerst maar even rusten."

Ritssluiting

's Avonds komt mijn zoon op bezoek. Dat is fijn. Een verpleegkundige van de nieuwe shift vraagt: "Mag ik even naar uw wond kijken?" Ja, dat mag wel. Ze haalt de pleister eraf. Alles wat ik zie, is een soort ritssluiting. Niks ‘gapende snee met zwarte hechtingen’. Geen bloed. Niets. Er hoeft niet eens een pleister meer op. Dit valt mee!

Dit blog is een bewerking van het blog dat Cora dit voorjaar op haar eigen website heeft gepubliceerd.

"Maak plaats, maak plaats, maak plaats.... "

Die tweede nacht heb ik vooral last van mijn darmen die zich weer een nieuwe plek creëren. Wat een gerommel en gedoe. Ik zie er ook tegenop om weer naar het toilet te gaan. Zouden die hechtingen daarbinnen die druk wel aankunnen?

Volgens de verpleegkundige hoefde ik me daar geen zorgen over te maken. Wel gaf ze me zo'n zakje met een oplossing om de darminhoud soepel te houden. Dat zou het gemakkelijker maken. Ik voel me er ongemakkelijk en emotioneel bij.

Niet alleen een lichaam

Na het ontbijt komt de afdelingsarts met een verpleegkundige. "U kunt vandaag weer naar huis, hoe vindt u dat?". Nou ik vind dat helemaal niks. Ik wil nog heel graag even helemaal alleen in alle rust en stilte bijkomen van alles. "Ik gun mijzelf nog een huildag hier in alle rust", zeg ik. "Thuis is alles meteen weer anders en het toilet niet zo dichtbij. Ik zie me dat nog niet doen." "Maar medisch technisch gezien bent u goed genoeg om naar huis te gaan", is het antwoord. Ik word boos. "Ik ben niet alleen een lichaam, ik heb ook nog gevoel en emoties".

Ze beginnen over de € 800,- per dag die een ziekenhuisbed kost en dat ik een spoedbed in beslag neem. Ik word woest en mijn solidariteit met mensen die er in hun leven maar een potje van maken wat hun gezondheid betreft, verdwijnt totaal. "Ik heb nooit wat. Mag ik dan nu niet nog één dag in alle rust hier bijkomen?", vraag ik. Daar zouden ze over overleggen. "We komen zo bij u terug."

Lees onder de afbeelding verder

Ik wist dat er 2-3 dagen ziekenhuisopname staan voor een dergelijke operatie. Ik was pas maandag in de middag geopereerd, nu is het woensdagochtend. Ik ben nog niet zover. Ik had van tevoren ook verteld van mijn thuissituatie, waar ik voor mijn partner zorg. Hij kan mij niet even helpen naar het toilet of voor een kopje thee. Wims zoon is wel bij ons thuis om Wim te helpen, maar ik voorzie dat er al gauw weer een beroep op mij zou worden gedaan.

Oké dan maar...

Ze kwamen weer terug, nu met een andere arts erbij die iets meer medemenselijkheid toonde. "Ik begrijp u wel en hoor u ook, maar het systeem laat het niet toe dat u hier nog langer blijft als u medisch technisch gezien naar huis kunt. Wij als artsen kunnen ook niet altijd meer de zorg leveren zoals wij dat het liefste zouden doen, wij moeten ons ook aan de regels houden".

Ter plekke zakte mijn woede. Deze arts liet zien ook een mens te zijn. Opeens waren we allebei slachtoffer van een systeem waar de menselijkheid ondergeschikt was geraakt aan de regels. "Dank dat je laat zien dat je er ook zelf moeite mee hebt", zei ik. "Nu kan ik het accepteren en zal ik mijn dochter bellen dat ze me kan komen halen."

De volgende keer schrijf ik over hoe lastig ik het vind, om patiënt en mantelzorger zijn te combineren.

Lees ook hoe het begon met Cora's diagnose baarmoederkanker en mentale voorbereiding op de operatie. En hier staat waarom Cora blij werd van haar gynaecoloog.