Naar school met fibromyalgie is een marathon

Altijd maar doorzetten

Ik werkte hard en ging vaak over mijn grenzen heen. Onbewust, maar vaak ook bewust. Alleen dat kon mij op dat moment niet zo heel veel schelen. Ik moest goede cijfers halen. Een bijdrage aan de zesjescultuur kon ik niet over mijn hart verkrijgen, daarvoor ben ik te veel een streber.

En daarbij kwam: in het begin wist ik niet dat ik fibromyalgie had. Die diagnose kreeg ik pas halverwege mijn eerste jaar. Maar op mijn prestatie- en dadendrang had dat in eerste instantie geen invloed. Ik bleef hard voor mezelf en wilde minimaal een acht halen. Lager zou als falen voelen. Natuurlijk, in mijn hoofd gonsde weleens het stemmetje: "Doe nou rustig aan, geef je grenzen aan." Maar dit stemmetje werd altijd overstemd door de vreugde van een hoog cijfer.

Mentale tik

Tot aan het einde van het schooljaar. Toen werd er in eens heel hard op de rem getrapt door de fibromyalgie. Ik had weliswaar een heel mooie cijferlijst, maar ik was lichamelijk en geestelijk helemaal op. Mentaal kreeg ik nog een extra tik toen mijn studiebegeleider aanraadde om het eerste jaar over te doen. Zodat ik op adem zou kunnen komen. Het tweede jaar zou immers nog veel zwaarder worden. En dat in combinatie in met mijn behandeling met mijn ziekte zou weleens te zwaar kunnen worden.

Mijn eerste reactie op dit voorstel was uiteraard furieus: Blijven zitten? Na al dit harde werk? De boodschap moest even indalen. Uiteindelijk ging ik er toch mee akkoord. Wel nog enigszins onder protest.

Groundhog Day

Nu achteraf is het een goede beslissing geweest. Het volgende schooljaar bracht ik mijn meeste tijd door in een revalidatiecentrum. Niet echt een gouden combinatie met school. Na mijn ‘tussenjaar’ kon ik beginnen aan mijn tweede jaar. Drie dagen stage en twee dagen school. Intensief, maar moet kunnen, dacht ik. In het revalidatiecentrum had ik immers geleerd mijn grenzen aan te geven. Te simpel gedacht. Pijn, vermoeidheid; ik trok het niet meer. Het leek wel Groundhog Day; iets wat ik maanden geleden beleefde, beleef ik opnieuw. Wat te doen? Ik ben gaan praten met mijn studieloopbaanbegeleider en na aantal gesprekken bleek dat er maar één optie was, tot mijn grote spijt en verdriet: stoppen met school.

Ik hoef niet meer te rennen, de schoolmarathon is voorbij. Het startschot voor mijn worstelwedstrijd met fibromyalgie is gegeven.