Ondervoed!

Weegmoment

Lichamelijk heel ziek, maar geestelijk goed bij de les heb ik deze vier weken wel het een en ander meegemaakt. Elke zondag bijvoorbeeld kwam er een verpleegkundige met een weegstoel. Alle patiënten moesten gewogen worden. Ik begreep van één van de verpleegkundigen dat dit een nieuw beleid was om ondervoeding in kaart te brengen. Dat lijkt natuurlijk een prima initiatief, mits je het niet alleen bij in kaart brengen laat.

Weer afgevallen

Alle vier de zondagen dat ik gewogen werd, was ik afgevallen en dit werd keurig gezegd en genoteerd. Vervolgens hoorde ik er niets meer van.

Mevrouw, u bent ondervoed!

Na vier weken kon ik naar huis om na drie weken weer opgenomen te worden voor een zware operatie. Het verwijderen van een tumor in mijn darm.
Nadat ik geopereerd was, kreeg ik te horen dat ik ondervoed was. Ik vond het maar vreemd, dat ik op mijn leeftijd, 52, ondervoed was. Er zou een diëtiste bij mij komen, maar die heb ik nooit gezien.
Wel kreeg ik bijvoeding, waaronder zeer smerige papjes (ik ben al geen papjesmens). Ook kwam er bij de koffie en de thee een grote schaal met allerlei normaal verboden lekkers zoals gevulde koeken (ook daar houd ik trouwens niet van) en marsen (die vind ik wel lekker ).
Ik was net geopereerd, kwam nauwelijks nog uit bed en had totaal geen honger. Dus wanneer ik om drie uur bij de thee een grote mars op had, dan had ik om vijf uur totaal geen zin in warm eten.
‘U hebt bijna niet gegeten’ zei de verpleegkundige dan. Nee, dat klopt, want ik had geen honger.
Het werd geconstateerd, maar consequenties had het niet.

Naar huis

Na een week kon ik het ziekenhuis verlaten en kreeg ik een lijst met voedingsmiddelen mee die mij er weer bovenop moesten helpen. Roomboter, slagroom, volle melkproducten, en noem maar op. Niemand die nog op mij en mijn ondervoeding lette. Niemand heeft er ooit weer naar gevraagd.
Gelukkig had ik mijn gezonde verstand en gelukkig waren mijn darmen weer actief, het eten smaakte mij weer prima en de kilo’s vlogen er weer aan.

Beleid

De bovenstaande zin uit het AD verbaast mij in zeker zin niet. Hoewel aan de andere kant toch ook weer wel, want je verwacht dat men het beleid wat in 2007 is ingezet na acht jaar toch wel omgezet heeft in concrete acties. Ik wist prima hoe ik mijzelf er weer bovenop kon krijgen en ik had een man die op mij lette, maar hoe zit dit met oude mensen die niet zo goed voor zichzelf kunnen zorgen. Een lijst met voedingsmiddelen meegeven is wel een hele makkelijke oplossing voor een kennelijk groot probleem.

Bea de Bruin