Ontmoeting met bewoner

Rooskleurige toekomst

En dat heeft mij aan het denken gezet. Wil ik zo wonen later? Dat wil zeggen, in het geval ik goed van geest ben en mij nog redelijk kan verplaatsen. Vrienden waren mij al voorgegaan in de kennismaking met dit welvaartsinstrument en spraken hun zorgen uit, zij willen op die manier niet de laatste jaren doorbrengen van hun aardse bestaan. Maar het gegeven blijft, dat velen geen keus hadden of zullen hebben.

Vandaag heb ik ontdekt dat de werkelijkheid een stuk rooskleuriger is. De coördinator informele ondersteuning van het woonzorgcentrum heeft mij voorgesteld aan een bewoner. En mijn vrees en aanvankelijke weigering om een dergelijk oord te bezoeken, blijken enigermate ongegrond. Op de keper beschouwd zit je hier net alsof je in een flatgebouw bent. Ieder in zijn of haar eigen huisje. Bijzonder daarbij is echter, dat iedere bewoner zich omringd weet door liefdevolle aandacht en de beste bedoelingen. Er is alleen geen deurbel, sterker, de deur staat bij de meeste bewoners de hele dag open. Kom daar maar eens om in een hedendaags flatgebouw! Deur open betekent dan een vrijbrief om binnen te sluipen voor iedereen die te beroerd is om gewoon naar de winkel te gaan en zich liever een dief van de gelegenheid noemt.

Vol verwondering

Het huisje is niet ruim en volgestouwd met meubelen van de bewoner. Een bed, fauteuils, een tv, een kast, nog een kastje, een keukenblokje, een kleine eettafel met stoelen, een douchecabine met wc en wastafel. De deur is aan een gangetje maar je kunt ook via een soort tuindeur naar buiten. Een betegeld terras. Iedere bewoner beschikt over eigen tuinmeubelen en fleurt dit graag op met bij het seizoen passend bloemwerk.

Ik neem plaats in een van de fauteuils en luister naar de verhalen. We flitsen in de tijd van de jaren dertig, naar de nieuwe eeuw en weer terug. Is er een verschil? Nee, er zijn nog steeds oorlogen, verwoeste steden en ontregelde levens. Ook het leven van deze bewoner is radicaal gewijzigd door de verhuizing naar het woonzorgcentrum. Vrijwillig het zo geliefde dorp en gerieflijke woning verlaten was niet het plan, anders dan gestrekt. Maar de trap werd een obstakel, het bad bleek geen luxe meer, maar lastig in- en uitstappen en zelfstandig verplaatsen was geen optie meer nu het lopen moeilijker ging en de auto opgedoekt was. Een woonzorgcentrum biedt dan uitkomst, helaas in een andere provincie, want dan is het dichter bij de kinderen. Die op zich regelmatig op bezoek komen, maar door werk en gezin niet iedere dag.

Voor de lege uurtjes ben ik het die in die grote stoel gaat zitten en geniet ik van wat ik te horen krijg, Natuurlijk had ik met een grote boog om het gebouw vol oudere medemensen kunnen heenlopen maar ik besloot anders. Gewoon naar binnen en een luisterend oor bieden, aandacht voor de ander, niet oordelen maar respect hebben voor de leeftijd. Dat hebben ze toch maar mooi geflikt, ondanks de sigaretjes en het drankje op zijn tijd, de zware arbeid, de nare ervaringen en de tegenslag, ze zijn er nog, springlevend! En ik ga mij verwonderen over de verhalen.

Marjan Kloppenburg