Opeens moest ik hulp vragen

Geen kant op kunnen

Tot 3 weken. Toen werd ik ineens overvallen door een acute draai. Duizeligheid, zoals de dokter dat later plechtig noemde. Ik kón echt geen kant op. Alles draaide en wankelde om mij heen en in mij. Bij elke stap die ik zette, moest ik mij vasthouden om niet onderuit te gaan. Ik was zo beroerd dat ik zelfs de dokter belde om te vragen wat er met me aan de hand was. Dat belletje stelde me niet gerust.

Ik heb toen het stomste gedaan wat ik kon doen: met mijn duizelige hoofd ben ik in de auto gestapt en naar de dokter gegaan. Simpelweg omdat ik maar één ding wilde: bij de dokter zijn voor het geval het écht mis zou gaan. Dan was ik er maar vast. Wel zo gemakkelijk.

Boze dokter

Uiteraard kreeg ik later fiks op mijn kop van de dokter. ”Je had iemand moeten bellen en vragen om je te brengen.” Natuurlijk was alles wat hij zei waar. Maar  alleen regelen en handelen zit zó in mijn ‘systeem’ dat ik er helemaal niet aan gedacht heb om hulp te vragen.

Gelukkig is het allemaal met een sisser afgelopen. Na het bezoek van de dokter heb ik tegen mijn natuur in toch maar hulp gevraagd aan mijn familie. In het weekend kwamen mijn broers en zussen langs. En toen moest ik wel alles uit handen geven. Zij deden boodschappen, zij deden de was, zij kookten, zij betaalden mijn facturen, zij stofzuigden. En ik? Ik zat een stoel en keek op een afstandje toe, bijtend op mijn tong. Want iets uit handen geven, en je routines loslaten, dat moet je leren.

Deze duizelingwekkende ervaring was dan voor mij ook een leerzame les. 

Anja de Jong