Over de grens

Ik kon niet op mijn hielen staan en ook niet op mijn tenen. Ik kreeg een recept voor driemaal daags Tramadol en hoefde niet meer terug te komen. 

In de verschillende pijngroepen op Facebook lees je ook dit soort verhalen, weggestuurd worden met morfine-achtige pijnstillers, hoe verslavend sommige ook zijn. Ik kreeg ook zoiets, maar het eerste tablet kwam er na een duizelig uur weer uit. Het kan best zijn dat een hernia in sommige gevallen vanzelf weg gaat, of door rust of juist beweging. Dus of opereren nou altijd beter is dan pijnstillers, dat weet ik niet. Maar deze bejegening vond ik maar niks.

“Ik mocht me de volgende ochtend melden”

Na een telefoontje met het ziekenfonds werd ik doorgestuurd naar België. Twee dagen later mocht ik al op het spreekuur komen. De wachtkamer zat vol, maar niet met klagende mensen. Na twee uur was ik aan de beurt. Ik had de in Nederland gemaakte MRI bij me. De neurochirurg legde duidelijk uit dat een kleine hernia net zoveel pijn doet als een grote hernia. “Ik kan u over vijf dagen microscopisch opereren, hier heeft u mijn nummer.”, zei hij. “Belt u mij uiterlijk de dag ervoor, dan plan ik u ertussen.”

Thuisgekomen heb ik meteen het ziekenfonds gebeld en gevraagd om toestemming. “Nee, u komt onderop de stapel, binnen drie weken hoort u van ons.” Ik was met stomheid geslagen. Ik werd met spoed doorgestuurd en belandde vervolgens weer op de Nederlandse manier onderop de stapel.

We hadden een ‘pro forma nota’ (een concept-factuur, is dat), waarop stond wat de kosten zouden zijn. Mijn man wachtte niet op toestemming. “Ik kan het zelf betalen, het is genoeg geweest”, zei hij. Op de afgesproken dag belde ik het ziekenhuis (nog zonder toestemming van het ziekenfonds), dat ik graag geholpen werd. Gelukkig lag de toestemming van het ziekenfonds na mijn operatie op de deurmat en kreeg ik het alsnog vergoed.

Hoe dan ook, mocht ik me de volgende ochtend nuchter melden aan de opnamebalie.

(Het verhaal gaat onder de foto verder)

Een aai op mijn wang

Na opname in het Belgische ziekenhuis werd er bloed “getrokken”, operatiekleding aangedaan en daar ging ik.. gelijk naar het operatiekwartier. Terwijl ik lag te doezelen kwam de neurochirurg, die klopte op mijn schouder, gaf een aai over mijn wang en zei: “Ik ga goed voor u zorgen.”

In mijn eigen bed werd ik in slaap gebracht met een stevige cocktail aan medicijnen en werd wakker op de uitslaapkamer. Na alle controles en toen ik me redelijk voelde werd ik weer naar mijn kamer gebracht. Waar je in Nederland de dag erop weg mocht, heb ik hier vijf nachten gelegen.

Géén fysio, niets thuis doen, bed in de huiskamer en een eerste controle over zes weken, was het advies. Het enige dat ik mocht, was wandelen, na de eerste week ook buiten, maar te beginnen met vijf minuten en dat opbouwen. Lopen mocht ik op schokdempende zolen en van werken was geen sprake. Mijn kwetsuur zou genezen door te liggen. De scherpe pijn werd namelijk veroorzaakt door een hernia die was uitgedroogd en die drukte op een zenuw. Fietsen mocht later ook, maar alleen met de banden halfzacht opgepompt, om schokken te voorkomen.

Snel en kostenbesparend

Als je bereid bent om zelf te betalen, heb je voor een Belgisch ziekenhuis meestal geen verwijzing nodig van huisarts; je kunt naar de specialist van jouw keuze. Ik was bereid zelf te betalen, dus nam de gok. In België zijn er bovendien soms kortere wachttijden dan in Nederland. Daarnaast worden de (MRI-)onderzoeken en uitslagen er op één dag gepland, mits er geen kweek nodig is. Heel fijn, om niet te hoeven wachten.

Bij mij ging alles dus sneller dan wat ik gewend was, maar ook de communicatie was naar mijn zin. De neurochirurg had zijn eigen operatiekamer en legde goed uit wat er aan de hand is, waarom hij die hernia weg wilde halen.

Hij stond de ochtend na mijn operatie in operatiekleding om 06.00 uur aan mijn bed om te vragen hoe het met mij ging. Dit kende ik niet uit mijn ervaringen in Nederland. Het ziekenhuis leek ook te besparen op onverwachte dingen: waar ik lag, brengen je je eigen frisdrank of sap mee van thuis, en dat koel je in een klein koelkastje naast je bed.

Zij reiken aan patiënten alleen plat of bruisend water aan voor tussendoor. Koffie of thee wordt verstrekt bij de maaltijden. Ook gebruik je eigen handdoeken en washandjes van thuis en shampoo, douchecel et cetera. Ik ben er voor het laatst geopereerd in 2016, toen ik op vakantie was gevallen in een hotel. Nog steeds golden dezelfde regels als in 2004.

(Het verhaal gaat onder de foto verder)

In Nederland ook tevreden

Wat de neurochirurg in België mij vertelde, is dat hij het in Nederland te snel vond gaan. De fysiotherapeut wil je snel uit bed en snel weer aan het sporten krijgen. Dat was in 2004, maar ook in 2016 nog zo. Ook gaan we in Nederland snel weer aan het werk, vond hij. Begrijpelijk, maar volgens deze arts niet altijd bevorderlijk voor het herstel.

Zelf wil ik aanraden om alleen paracetamol te gebruiken als pijnstiller. Het is misschien eerder uitgewerkt, maar dan ga je ook niet over je grenzen heen.

Als ik moest kiezen, dan gaf ik tot 2016 voorkeur aan het ziekenhuis in België, maar toen mijn neurochirurg vertrok ben ik teruggekeerd naar een goed ziekenhuis in Roosendaal en Bergen op Zoom. Ik ben hier ook tevreden. Alles zit nu bij elkaar in één ziekenhuis en ik heb met alle artsen goed contact.

Wat is uw ziekenhuis-ervaring? Schrijf een waardering >

Lees meer over rughernia >

Lees meer over zorgkosten en betaalbaarheid bij de Patiëntenfederatie >