Overgeleverd aan de zorg

Niet meer in staat te spreken, half verlamd, en met een sonde voor de voeding, slijt ze vanaf dat moment haar leven in een zogenaamde tussenafdeling van een ziekenhuis, in afwachting van een plek in een verpleeghuis.

Die eens zo trotse, onafhankelijke vrouw die nog liever dood had gewild dan in een bed op een verpleegafdeling, brengt nu haar dagen door in bed of in een rolstoel. Vanaf het moment dat ze weer wat helder is geworden, huilt ze veel, vooral bij het afscheid. Machteloze snikken, die ons aangrijpen en ons nog machtelozer doen voelen dan we al zijn.

Is dit ook mijn voorland, denk je dan onwillekeurig. De wereld van de zorg, die met al zijn ontwikkelingen en problemen op tv en in de krant voorbij komt, wordt nu echt zichtbaar.

Slechte communicatie

En die zorg jaagt grote schrik aan. De ongetwijfeld lieve meisjes, die heen en weer draven om al die zieke mensen te verplegen, hebben geen flauw idee hebben wie deze patiënt eigenlijk is. Dat willen of hoeven ze ook niet te weten, want hun werk lukt ook wel zonder. Alsof verplegen alleen het verwisselen van een Pamper en sondevoeding is. En de mens die het ondergaat er één uit velen is, hooguit met gebruiksaanwijzing, maar in ieder geval geen mens met een verleden en een karakter.

Wat ons, als familie opvalt, is vooral het gebrek aan communicatie. Tussen verplegenden op de afdeling en tussen de afdeling en mensen van buiten zoals de ergotherapeut. We gingen er onuitgesproken en vanzelfsprekend van uit dat professioneel communiceren een belangrijk onderdeel van hun werk is.

Inmiddels zijn we erachter dat die communicatie alles behalve vlekkeloos gaat. Daar kom je achter als jezelf om informatie vraagt: de verpleging zelf, incluis de eerstverantwoordelijke verpleegkundige (evv’er), zal nooit als onderdeel van de verpleging, doorgeven wat de stand van zaken is en wat de mogelijkheden zijn en wanneer. Het aanbod aan zorg is beperkt en gaat uit van hun tijd en inzichten, niet van de vraag en mogelijkheden van de patiënt, mijn schoonmoeder.

Eigen initiatief en regie

Dat wil ik later zelf niet!! is de allesoverheersende gedachte van afgelopen tijd. Geen haar op mijn hoofd die eraan denkt me te laten verzorgen door lieve, maar jonge en eenzijdig opgeleide verpleegkundigen. Die bezorgd, maar verder niet betrokken of actief in contact treden met de familie. Om hen te informeren, erbij te betrekken, eventueel werk te laten overnemen. Hoezo zelfregie voor patiënt en mantelzorger?

Met een bevriend stel, die soortgelijke ervaringen met de zorg hebben, willen we een eigen initiatief opzetten waarin wonen en zorg samen komen. Niet alleen voor elkaar zorgen, maar ook verzorging inkopen. Inkopen klinkt commercieel, maar ik heb liever verpleging die mij als klant ziet en daar haar best voor doet, dan verpleging die mij probeert in hun aanbod te duwen. En die het verder een zorg zal zijn, wat ik echt nodig heb.

@Josevanberkum