Blogs van Johan Carbo - pagina 2
Lees en discussieer mee over patiëntervaringen en kwaliteit van de zorg
24 artikelen
Mantelzorgers meer dan een appendix
16 juni 2016 Johan Carbo
Graag bracht ik deze week aan de verpleegzorg de uitgebreide complimenten over van de mondhygiëniste van mijn echtgenote. Het kon niet anders of er was in het verpleeghuis ruime aandacht besteed aan het dagelijkse tandenpoetsen. ‘Blijf haar gebit in de gaten houden’, was het steeds, de medici bleven het zeggen, ‘want ontstekingen zijn bij mensen met een hersenaandoening funest’. Complimenten dus voor de gebitsverzorging in het verpleeghuis. Zoals dat ook een schouderklopje verdiende (en glunderen oogstte) door met een ander matras een begin van doorliggen bij Ellen aan te pakken. Jammer dat het luchtkussen niet op twee personen is berekend. Het ontlokte bij Ellen de opmerking dat ze het leven met het nieuwe matras ineens ‘niet zo spannend’ meer vond. Onderschat mijn dementerende liefste niet! Ze kan nog altijd heel snedig uit de hoek komen.
Verzorgers in de verpleeghuizen, sta op!
9 juni 2016 Johan Carbo
Afgelopen zondag haalde ik mijn vrouw om half elf ’s morgens in het verpleeghuis op voor naar huis. Ze zou er tot half acht ’s avonds blijven. Ik maakte met de verzorgers de afspraak dat ik alleen even om half vier ’s middags zou terugkomen voor een verschoning. Hetgeen ook gebeurde. De incontinentiemat werd losgemaakt en weer net zo ‘dichtgeklapt’. Niet nodig nog, niet te nat nog, het kon nog wel even voort. Dit echoot nog steeds na. Ik voelde me geroepen dinsdag met deze ervaring te beginnen tijdens mijn toespraak op het congres van psychologen in de ouderenzorg. Ik zei tegen de zaal, me nog altijd een vulkaan vol pijn te voelen. En daar is geen woord van overdreven. Van half 11 ’s morgens tot half acht ’s avonds één en dezelfde mat? Nieuw beleid. Kostenbesparing. Er moest op het incontinentiemateriaal bezuinigd worden. Dagelijks werd er te veel gebruikt. De zorgcalculators hadden hun slag weer geslagen. Konden wij onverrichter zake terug naar huis? Oh ja? En als mevrouw de voorzitter van de Raad van Bestuur gelijk een Linda de Mol haar broekje nat giechelde, liet zij het dan ook maar gewoon opdrogen? Geen verschoning? Geen sprake van natuurlijk. Het was bovendien 25 graden. Het was broeierig. Hygiëne! Waren ze nou helemaal van god los. Er bestond nog zoiets als het handhaven van ons beschavingsniveau.
Rendementsdenken versjteert zoete droom over Parma
2 juni 2016 Johan Carbo
Hoe we het geflikt hebben, weet ik niet meer, maar we reden destijds in één moeite door van Amstelveen naar Milaan, en zo verder naar Parma waar het tussen Ellen en mij allemaal zo romantisch begon. We trotseerden de verzengende bloedhitte van de onafzienbare gortdorre vlakte rond de rivier de Po en lieten honderden kilometers onder onze vier zuchtende autobanden wegsmelten. Het was 1985, iets minder dan een jaar nadat we waren gaan samenwonen. Honingzoete herinneringen waarvan ik tegen beter weten in hoopte dat ze bij Ellen niet van haar harde schrijf waren gewist.
Communicatiegestuntel drijft bewoners verpleeghuis tot wanhoop
31 mei 2016 Johan Carbo
Een half jaar geleden kreeg de leidinggevende in ons verpleeghuis van de Raad van Bestuur te horen dat ze wegmoest, en wel onmiddellijk. Ze mocht haar bureauladen leegruimen en kon voor een enkele reis naar huis in de polder. Nooit is personeel en bewoners van ons verpleeghuis duidelijk geworden waarom deze zeer gewaardeerde, vooruitstrevende en alom geprezen tambour-maître het veld moest ruimen. Op de keper beschouwd werd de grand lady weggebonjourd. Haar vertrek bleef met geheimzinnigheid omgeven. Ons verpleeghuis treurde om het plotselinge verlies van de warme persoonlijkheid die meer tussen haar mensen stond dan dat ze achter een dichte deur heel interessant zat te computeren of bilateraaltjes voerde. Sandra had ons verpleeghuis opgestuwd tot bovengemiddeld goed en haar vernederende aftocht met stille trom leidde tot een angstcultuur in het verpleeghuis. Met niemand mocht de om welke duistere reden ook geslachtofferde leidinggevende meer contact hebben, en al was ze melaats verklaard, niemand van het verpleeghuis mocht met háar contact zoeken, voor zover men zich zulks liet welgevallen uiteraard. Want in wat voor een tijd leven we eigenlijk? Niettemin: menigeen kroop in zijn schulp.
Altijd over de schutting heen blijven kijken
26 mei 2016 Johan Carbo
Dagen met dompers. Zomerse dagen met geneugten waarvan de meeste door ziekte aan ons neus voorbij gaan. Ik vrees de mentale terugval van de mantelzorger die op blote voeten de marathon loopt over verraderlijke kopspijkertjes en van die gemene vlijmscherpe kiezelsteentjes. Ik duik momenteel hondsmoe mijn bed in. Met het voornemen mijn madelief de volgende dag maar eens gewoon tussen de andere dementerenden in het verpleeghuis te laten en iets ongedwongen leuks voor mezelf te gaan doen. Elke ochtend sta ik voor zonsopgang op, laat ik een traan, en maak ik toch weer nieuwe plannen voor met mijn vrouw, ook al is mijn echtgenote vaak in een stilleven veranderd.
Voer voor psychologen verpleegzorg
19 mei 2016 Johan Carbo
Het begon in Fuengirola. Een weekje mantelzorgverlof in de buurt van Malaga tussen uitbundig getatoeëerde Engelsen van dik boven de zestig. Mannen en vrouwen, van kop tot teen onder de plakplaatjes, nooit zoiets gezien. Ze stoofden zich met hun kermislijf van Happy Hour naar het volgende drinkgelag. Ik was er zomer 2014 om de batterijen op te laden. In plaats daarvan begonnen ze te oxideren.
En zij zeulde haar dochtertje over de schouder door het oorlogsgewoel
12 mei 2016 Johan Carbo
‘Wist je dat je ratten eet als je radeloos bent van de honger?’ In het eerste jaar van haar parkinson besloten we de vroegste jeugd van Ellen te boekstaven voor met name de kleindochters. Ellen tastte in concentratie haar geheugen af. Zij vertellen en ik schrijven, ik schrijven en zij weer verder vertellen. Ellen ging terug in de tijd en ons huis vulde zich met de geur van trassi. Een bijna vergaan exemplaar uit 1947 van het Engelstalige blad The Warrior kwam uit een schoenendoos tevoorschijn. Catherine Baird portretteerde Elleke Palstra als een ‘prachtig, weliswaar spichtig, lichtbruin getint meisje - een kind met grote donkerbruine ogen, en met lang en een beetje krullend zwart haar. Ze leek op een cherubijntje, een klein engeltje.’
Soms ziet troost er anders uit dan verwacht
5 mei 2016 Johan Carbo
We slenterden voormalig Koninginnedag door de kasseienstraatjes rond de haven van Vlissingen. De zon perste zich door het wolkendek, het carillon speelde lichtvoetig. Verderop in de winkelpassage een paar in vuurrode hesjes gestoken folderaars. Stond daar het kruimelrestje van de PvdA die vandaag versplinterd, misschien wel verpulverd, het zeventigjarig bestaan met een maskerade probeerde te vieren? Dat vermoeden werd versterkt toen bij de folderaars op borst en rug de tekst BIDDEN HELPT leesbaar werd. Originaliteit kon je de tweede regeringspartij niet ontzeggen.
Jij stoute kabouter
28 april 2016 Johan Carbo
We liepen Agnes tegen het lijf toen ik in het verpleeghuis met Ellen de lift naar buiten wilde nemen. Agnes bezoekt geregeld een stokoude demente mevrouw die ze vertrouwd houdt met zonlicht en een briesje. De beloning zijn hele versregels die uit het tandloze mondje van de hoogbejaarde komen zodra de naam van een dichter is gevallen. De teddybeer deint dan mee op haar schoot .
Op Wereld Parkinson Dag gulzig het leven genieten
21 april 2016 Johan Carbo
Op Wereld Parkinson Dag moest ik aan Morris denken. Of beter: aan zijn oom, en aan zijn vriend. Ellen lag op de behandeltafel toen deze student fysiotherapie zijn verhaal deed. Ook zijn oom, pas 48, had parkinson. Net als een vriend van hem, en die was nog maar 25. Morris herkende des te beter de stijfheid bij Ellen, en andere symptomen, hij maakte de ziekte immers van dichtbij mee.
Initiatief van
Partners van ZorgkaartNederland
