Naar de navigatie Naar de inhoud

Blogs van Johan Carbo over Verpleging en verzorging - pagina 2

Lees en discussieer mee over patiëntervaringen en kwaliteit van de zorg

20 artikelen

Blog Rendementsdenken versjteert zoete droom over Parma

Rendementsdenken versjteert zoete droom over Parma

2 juni 2016 Johan Carbo

Hoe we het geflikt hebben, weet ik niet meer, maar we reden destijds in één moeite door van Amstelveen naar Milaan, en zo verder naar Parma waar het tussen Ellen en mij allemaal zo romantisch begon. We trotseerden de verzengende bloedhitte van de onafzienbare gortdorre vlakte rond de rivier de Po en lieten honderden kilometers onder onze vier zuchtende autobanden wegsmelten. Het was 1985, iets minder dan een jaar nadat we waren gaan samenwonen. Honingzoete herinneringen waarvan ik tegen beter weten in hoopte dat ze bij Ellen niet van haar harde schrijf waren gewist.

Blog Communicatiegestuntel drijft bewoners verpleeghuis tot wanhoop

Communicatiegestuntel drijft bewoners verpleeghuis tot wanhoop

31 mei 2016 Johan Carbo

Een half jaar geleden kreeg de leidinggevende in ons verpleeghuis van de Raad van Bestuur te horen dat ze wegmoest, en wel onmiddellijk. Ze mocht haar bureauladen leegruimen en kon voor een enkele reis naar huis in de polder. Nooit is personeel en bewoners van ons verpleeghuis duidelijk geworden waarom deze zeer gewaardeerde, vooruitstrevende en alom geprezen tambour-maître het veld moest ruimen. Op de keper beschouwd werd de grand lady weggebonjourd. Haar vertrek bleef met geheimzinnigheid omgeven. Ons verpleeghuis treurde om het plotselinge verlies van de warme persoonlijkheid die meer tussen haar mensen stond dan dat ze achter een dichte deur heel interessant zat te computeren of bilateraaltjes voerde. Sandra had ons verpleeghuis opgestuwd tot bovengemiddeld goed en haar vernederende aftocht met stille trom leidde tot een angstcultuur in het verpleeghuis. Met niemand mocht de om welke duistere reden ook geslachtofferde leidinggevende meer contact hebben, en al was ze melaats verklaard, niemand van het verpleeghuis mocht met háar contact zoeken, voor zover men zich zulks liet welgevallen uiteraard. Want in wat voor een tijd leven we eigenlijk? Niettemin: menigeen kroop in zijn schulp.

Blog Altijd over de schutting heen blijven kijken

Altijd over de schutting heen blijven kijken

26 mei 2016 Johan Carbo

Dagen met dompers. Zomerse dagen met geneugten waarvan de meeste door ziekte aan ons neus voorbij gaan. Ik vrees de mentale terugval van de mantelzorger die op blote voeten de marathon loopt over verraderlijke kopspijkertjes en van die gemene vlijmscherpe kiezelsteentjes. Ik duik momenteel hondsmoe mijn bed in. Met het voornemen mijn madelief de volgende dag maar eens gewoon tussen de andere dementerenden in het verpleeghuis te laten en iets ongedwongen leuks voor mezelf te gaan doen. Elke ochtend sta ik voor zonsopgang op, laat ik een traan, en maak ik toch weer nieuwe plannen voor met mijn vrouw, ook al is mijn echtgenote vaak in een stilleven veranderd.

Blog Voer voor psychologen verpleegzorg

Voer voor psychologen verpleegzorg

19 mei 2016 Johan Carbo

Het begon in Fuengirola. Een weekje mantelzorgverlof in de buurt van Malaga tussen uitbundig getatoeëerde Engelsen van dik boven de zestig. Mannen en vrouwen, van kop tot teen onder de plakplaatjes, nooit zoiets gezien. Ze stoofden zich met hun kermislijf van Happy Hour naar het volgende drinkgelag. Ik was er zomer 2014 om de batterijen op te laden. In plaats daarvan begonnen ze te oxideren.

Blog En zij zeulde haar dochtertje over de schouder door het oorlogsgewoel

En zij zeulde haar dochtertje over de schouder door het oorlogsgewoel

12 mei 2016 Johan Carbo

‘Wist je dat je ratten eet als je radeloos bent van de honger?’ In het eerste jaar van haar parkinson besloten we de vroegste jeugd van Ellen te boekstaven voor met name de kleindochters. Ellen tastte in concentratie haar geheugen af. Zij vertellen en ik schrijven, ik schrijven en zij weer verder vertellen. Ellen ging terug in de tijd en ons huis vulde zich met de geur van trassi. Een bijna vergaan exemplaar uit 1947 van het Engelstalige blad The Warrior kwam uit een schoenendoos tevoorschijn. Catherine Baird portretteerde Elleke Palstra als een ‘prachtig, weliswaar spichtig, lichtbruin getint meisje - een kind met grote donkerbruine ogen, en met lang en een beetje krullend zwart haar. Ze leek op een cherubijntje, een klein engeltje.’

Blog Jij stoute kabouter

Jij stoute kabouter

28 april 2016 Johan Carbo

We liepen Agnes tegen het lijf toen ik in het verpleeghuis met Ellen de lift naar buiten wilde nemen. Agnes bezoekt geregeld een stokoude demente mevrouw die ze vertrouwd houdt met zonlicht en een briesje. De beloning zijn hele versregels die uit het tandloze mondje van de hoogbejaarde komen zodra de naam van een dichter is gevallen. De teddybeer deint dan mee op haar schoot .

Blog Als we maar lang genoeg wachten

Als we maar lang genoeg wachten

14 april 2016 Johan Carbo

‘Jouw tijd komt nog wel’, zei iemand me laatst. Ik zocht mijn Paternoster bij die dooddoener. Ik liet het verder maar zo. Daarvoor vond ik de persoon, die mijn gebutste leven in de wachtkamer parkeerde, te aardig en respecteerde ik haar te zeer vanwege alle eindeloze zorg voor een zwaar gehandicapte zoon. Menig ander had de wind van voren gekregen, zij niet.

Blog Met zon en een beetje Pokon

Met zon en een beetje Pokon

7 april 2016 Johan Carbo

“Je vertelde de zaal dat je zo hartstochtelijk kunt terugverlangen naar de jaren dat Ellen je tot vervelends toe meesleepte naar Peek & Cloppenburg voor een nieuwe broek.”

Blog De fantoompijn van een mantelzorger

De fantoompijn van een mantelzorger

31 maart 2016 Johan Carbo

Deze blog verhaalt anekdotisch en hopelijk filmisch over hoe mijn dementerende echtgenote en ik een gekapseisd bestaan het ontregelde hoofd proberen te bieden, en ook nog plezier samen beleven. We gingen op zoek naar strooigoed in onze blessuretijd en vonden het. Mogelijk vormen de dagkoersen met mijn dappere hoofdrolspeelster een stimulans voor lotgenoten zich niet te gauw gewonnen te geven. Of anders een hart onder de riem. Wellicht verschaffen de dagboekaantekeningen verpleeghuizen meer inzicht in de zieleroerselen van een mantelzorger die zich geamputeerd weet en fantoompijn voelt. Ook ik kan opstandig zijn.

Blog Je zal maar dood zijn

Je zal maar dood zijn

24 maart 2016 Johan Carbo

Terwijl zware windstoten, slagregens en even wat minder onvriendelijke maartse buien hun geldingsdrang aan ons tonen, geef ik aan hartsvrienden in euforische geladenheid mijn jongste ervaringen door.